Spoil NieR Gestalt/Replicant Part 25 ความทรงจำที่เหลืออยู่ (ฉากจบ B)
เพื่อซึมซับเนื้อเรื่องได้มากขึ้น ลองกลับไปอ่าน Part 18 ชื่อของเธอ (ฉากจบ A) ก่อนนะคะ
มีสหายที่เสียสละชีวิตเพื่อเขามากมาย เนียร์ไม่อาจทำให้สิ่งที่พวกเขาทำไปสูญเปล่าได้ เขา ไวส์ และไคเน ร่วมฝ่าฟันเหล่า Shade มุ่งสู่ห้องที่ชาโดวลอร์ดอยู่ แล้วทั้งสามก็มาถึงจนได้
ณ ด้านในสุดของห้อง เนียร์เห็นร่างของเด็กสาวคนหนึ่งนอนอยู่ แม้หน้าตาจะเปลี่ยนไปเพราะเวลา แต่เขาก็จำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือโยนาห์ ลูกสาว/น้องสาว ที่เขาตามหามานาน แต่ก่อนที่เนียร์จะทันได้ไปถึงตัวเธอ ชาโดวลอร์ดก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับนัว ไม่ต้องเผื่ออะไรไว้อีกแล้ว เนียร์และสหายทั้งสองของเขากระโจนเข้าสู่สมรภูมิอีกครั้ง จัดการนัวที่ออกมารับหน้าต่อสู้แทนเจ้านาย และเข้าต่อกรกับชาโดวลอร์ดต่อ
ไคเน : ระวังนะ
เนียร์ : เจ้าก็เหมือนกัน
ไทเรนน์ : [นี่ สาวน้อย มันมีบางอย่าง... แปลกๆ กับหัวใจของเธอนะ ความเกลียดหายไป ความเศร้าก็ด้วย ตอนนี้มันมีแต่แสงสีขาว ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย]
คำถามของ Shade ทำให้คนถูกถามเงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่นิ่งสงบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไคเน : ยังไม่เจ้าใจอีกเหรอ ไทเรนน์ เจ้าไม่ใช่เสียงเดียวในชีวิตของข้าต่อไปแล้ว ตอนนี้ข้าได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนอื่น ข้ารู้ดีว่าตัวเองทั้งถูกสาป เป็นตัวประหลาด ชายคนนี้ก็รู้เรื่องพวกนี้เหมือนกัน แต่เขาก็ยังยอมรับข้า และให้อภัยข้าอยู่ดี
ไทเรนน์ : [โถ่ ไม่เอาน่า อย่าบอกว่าที่เธอสู้อยู่นี่ก็เพื่อเจ้าหมอนั่นนะ]
ไคเน : ข้าเหนื่อยกับโลกนี้ กับผู้คนเต็มทีแล้ว ข้าจะเป็นดาบให้เขาเป็นครั้งสุดท้าย!!
ทว่าขณะที่พวกเขากำลังได้เปรียบอยู่นั่นเองจู่ๆ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา
“เดี๋ยวก่อนค่ะ”
เมื่อเนียร์หันไปเขาก็เห็นโยนาห์ลุกขึ้นมาแล้ว เธอมีสีหน้าลำบากใจกับสถานการณ์เบื้องหน้า แต่ก็ตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้พวกเขา
“พ่อ/พี่ คะ”
เด็กสาวเรียก ขณะเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง เมื่อได้ยินดังนั้นเนียร์จึงรีบยืนมือไปหาเธอด้วยความยินดี ทว่าโยนาห์กลับเดินผ่านเขาไป สายตาไม่มองมาที่เขาแม้แต้น้อย แต่มองตรงไปยังชาโดวลอร์ดคล้ายในสายตาของเธอเห็นเพียงอีกฝ่ายเท่านั้น เนียร์มองทั้งคู่ด้วยความสับสน ชาโดวลอร์ดเอ่ยอะไรบางอย่างด้วยภาษาที่พวกเขาไม่อาจเข้าใจ
ชาโดวลอร์ด : [โยนาห์...]
โยนาห์ : พ่อ/พี่คะ ได้โปรดหยุดเถอะ... นี่ไม่ใช่สิ่งที่หนูต้องการเลย... หนูไม่อยากได้ร่างกายของคนอื่น หนูไม่ต้องการมัน
ชาโดวลอร์ด : [ไม่ใช่ร่างกายของคนอื่นนะ โยนาห์ มันเป็นของพวกเราแต่แรกอยู่แล้วต่างหาก]
โยนาห์ : มีเด็กผู้หญิงอีกคนอยู่ในร่างนี้ หนู... หนูได้ยินเสียงเธอ เธอกำลังร้องไห้อยู่ เธอบอกว่าเธออยากเจอพ่อ/พี่ ของเธอ
เมื่อได้ยินดังนั้น เนียร์ก็ตระหนักได้ว่าโยนาห์ที่เห็นตรงหน้า คือโยนาห์ที่ถูก Shade วิญญาณของมนุษย์ที่แท้จริงยึดครองร่างไปแล้ว ดูเหมือนเธอจะเป็นลูก/น้องสาว ของชาโดวลอร์ด อีกฝ่ายจับตัวโยนาห์มา ก็เพื่อให้ลูก/ น้องสาวของตนได้กลับไปใช้ชีวิตดั่งมนุษย์ปรกติอีกครั้งนั่นเอง
โยนาห์ : เด็กคนนี้ก็รักพ่อ/ พี่ชายของเธอเหมือนกัน มากเท่าที่หนูรักพ่อ /พี่ เธอรักพ่อ/พี่ชาย ของเธอมาก มัน... มันไม่ถูกต้องที่จะไม่ให้เธอได้เจอเขาอีก
ชาโดวลอร์ด : [โยนาห์... ได้โปรด พอทีเถอะ]
ชาโดวลอร์ดมองหน้าลูก/ น้องสาวของตนในร่างของโยนาห์ ส่งเสียงคล้ายกำลังร้องไห้ออกมา เขาก้มหน้าลงมองพื้นด้วยความเสียใจที่อีกฝ่ายมีความคิดไม่เหมือนกับตนเอง แล้วโยนาห์ก็หันมาหาเนียร์
โยนาห์ : คุณคือพ่อ/ พี่ชาย ใช่หรือเปล่าคะ
เนียร์รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังถูกบีบ เด็กสาวตรงหน้าไม่ใช่ลูก/ น้องสาวของเขา แต่กำลังใช้ร่างกายของเธออยู่ มือที่กำอาวุธอยู่คลายออกอย่างหมดแรง ยังมีโอกาสที่เขาจะได้คนที่เขารักกลับมาหรือเปล่า
เนียร์ : ใช่ ข้าเอง กลับบ้านกันเถอะนะ
เขาตอบโดยหวังว่าคำนั้นจะส่งไปถึงโยนาห์ของเขา เมื่อได้ยินดังนั้นเด็กสาวตรงหน้าก็มีสีหน้าเจ็บปวด เด็กสาวเจ้าของร่างนี้มีคนที่รักและรอให้เธอกลับไป และตัวเธอเองคือสิ่งที่ขัดขวางมันอยู่ เธอหันหลังเดินไปที่หน้าต่าง
ชาโดวลอร์ด : [ไม่นะ ขอร้องล่ะ ฟังพ่อ/พี่ ก่อน โยนาห์]
ชาโดวลอร์ดร้องห้ามไม่ให้เธอทำอะไรบางอย่าง มือเหยียดออกราวกับจะไขว่คว้าร่างนั้นไว้ แต่ก็ไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นยืน เด็กสาวหันมาหาพ่อ/พี่ชายของเธออีกครั้ง
โยนาห์ : หนู... หนูขอโทษค่ะพ่อ/พี่ หนูไม่รู้... หนูไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ขอโทษด้วยนะคะ หนูรักพ่อ/พี่นะ รักมากเลย
เด็กสาวเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากขณะที่มองร่างของชาโดวลอร์ดราวกับจะเก็บภาพของเขาติดตัวไปด้วย กลุ่มพลังสีดำของ Shade ค่อยๆ เลื่อนตัวออกจากตัวของเด็กสาว สลายไปในอากาศคล้ายไม่เคยมีตัวตน ร่างของโยนาห์ล้มลง พร้อมกับที่ชาโดวลอร์ดตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด
ชาโดวลอร์ด : [ไม่ ม่ายยย โยนาห์ ทำไมกัน ทำไม!]
Shade หันมามองเนียร์ด้วยความเคียดแค้นราวจะโทษว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของเขา เนียร์เข้าต่อสู้กับชาโดวลอร์ดที่โจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง โดยมอบหมายให้ไคเนไปช่วยดูแลโยนาห์ เขาเข้าใจความรู้สึกของชาโดวลอร์ด เพราะเขาเองก็รักลูก/น้องสาว ของเขามากเช่นกัน หากต้องตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับอีกฝ่าย เขาก็ไม่อาจะปฏิเสธได้ว่าจะไม่ทำในสิ่งที่ชาโดวลอร์ดทำ ทว่าเขาได้สาบานตนไว้แล้วว่าจะปกป้องโยนาห์และเพื่อนๆ คนที่ทำให้พวกเขาต้องตกในอันตรายจะต้องถูกจัดการ
ทั้งสองเข้าโรมรันกันจนสุดฝีมือ ทว่าชาโดวลอร์ดก็เคลื่อนไหวได้รวดเร็วเหลือเกิน เขาใช้พลังเวทมนต์มืดไปมาก และโดยไม่ทันคาดคิด ไวส์ที่เป็นผู้สนับสนุนพลัง Sealed Verse ก็ร่วงหล่นลงบนพื้น หนังสือสีขาวถึงขีดจำกัดของตน และรู้ตัวดีว่าคงมีชีวิตได้อีกไม่นาน เขาจึงตั้งใจจะใช้พลังที่เหลือที่ทั้งหมดจับชาโดวอลร์ดเอาไว้ ร่างของเขาสลายไป และชาโดวลอร์ดก็ถูกเวทมนต์ตรึงไว้กับที่
ชาโดวลอร์ด : [โยนาห์... พ่อ/พี่ อยู่ไม่ได้... ถ้าไม่มีลูก/เธอ...]
เนียร์ : ข้ามีสิ่งที่ต้องปกป้อง ข้ามีเหตุผลที่ต้องมีชีวิตอยู่!
เนียร์เอ่ยขณะพยายามเข้าไปโจมตีชาโดวลอร์ดที่ยังใช้เวทมนต์โจมตีไม่หยุดแม้จะขยับร่างกายไม่ได้แล้วก็ตาม
ชาโดวลอร์ด : [โยนาห์... รอก่อนนะ... เดี๋ยวพ่อ/พี่ จะตามลูก/เธอ ไป]
ในที่สุดเนียร์ก็เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ เขามองชาโดวลอร์ดที่นั่งนิ่งราวกับยอมรับชะตากรรม แม้เขาจะเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่คนที่เหลือรอดจะต้องมีเพียงคนเดียว และเขาก็มีสิ่งที่ต้องปกป้อง นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องมีชีวิตต่อไป แล้วเนียร์ก็ลงดาบสุดท้ายใส่ Shade ตรงหน้า
ณ อีกสถานที่แห่งหนึ่งที่ห่างไกล โลกหลังความตายที่มีเพียงสีขาว ชาโดวลอร์ดกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองพลางร่ำไห้เพียงลำพัง
ชาโดวลอร์ด : [โยนาห์... พ่อ/พี่ มีแต่ทำให้ ลูก/เธอ ต้องเจ็บปวด ลูก/เธอ ต้องทนเจ็บปวดมาไม่รู้ตั้งกี่ปี พ่อ/พี่ ช่วย ลูก/เธอ ไว้ไม่ได้ พ่อ/พี่ ขอโทษ พ่อ/พี่ มันไร้ความสามารถ]
เขานึกถึงอดีตที่อยากกลับไปแก้ไข อดีตเมื่อ 1300 ปีที่แล้ว ตอนที่เขายังมีร่างกาย วันนั้นที่เขาอยู่ในอาคารร้านขายของชำร้างในเมืองที่เต็มไปด้วยเกลือกองสูงราวหิมะ เขาอยากเดินไปด้านหลังกำแพงเพื่อพบหน้ากับ ลูก/น้องสาว อยากเห็นใบหน้าของเธอแย้มยิ้มขณะที่ส่งคุกกี้มาให้
“พ่อ/พี่ คะ กินคุกกี้นี่สิคะ”
“พ่อ/พี่ ไม่เอาหรอก พ่อ/พี่ อิ่มแล้วล่ะ”
“แต่ แต่ว่าเมื่อวานพ่อ/พี่ ก็พูดอย่างนี้นะคะ พ่อ/พี่ ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ เอาน่า อย่างน้อยก็กินครึ่งหนึ่งนะคะ”
เขาอยากรับคุกกี้นั่นมาจากเธอ อยากนั่งลงกินขนมที่ถูกแบ่งครึ่งด้วยกัน ทั้งๆ ที่เรื่องในวันนั้นควรจะเป็นเช่นนั้นแท้ๆ แต่ทำไมพวกเขาต้องกลายเป็นเช่นนี้
ชาโดวลอร์ด : [ทำไม... ทำไมกัน...]
เขายังคงร้องไห้ตัดพ้อถึงความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลง ท่ามกลางสายตาของผู้ร่วมชะตาแสนโหดร้ายคนอื่นๆ และเมื่อทุกอย่างกลายเป็นสีขาวอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน
“พ่อ/พี่ คะ”
เมื่อชาโดวลอร์ดเงยหน้าขึ้นเขาก็ได้พบกับเธอ คนสำคัญที่สุดของเขาที่มีรูปร่างหน้าตา และแต่งกายเหมือนวันนั้น เด็กหญิงวิ่งมานั่งลงข้างๆ เขาที่กลับไปอยู่ในร่างกายมนุษย์ธรรมดาเฉกเช่นเมื่อวันวาน ร่างของชายที่ชื่อว่าเนียร์ ผู้อาศัยอยู่ที่โตเกียวเมื่อ 1300 ปีที่แล้ว
“ขอบคุณที่ทำเพื่อหนูมาตลอดนะคะ อะ จริงสิ หนูแบ่งนี่ให้ครึ่งหนึ่งนะ”
เด็กหญิงยื่นคุกกี้ครึ่งชิ้นให้กับเขา เนียร์ค่อยๆ หันไปมองใบหน้าของอีกฝ่าย น้ำตาหยุดไหลแล้ว ความรู้สึกยินดีเกิดขึ้นท่วมท้นในใจ ก่อนที่เขาจะเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา
“โยนาห์...”
Epilogue
ณ ทะเลทรายที่ไม่อาจระบุว่าเป็นที่ใด วัตถุทรงกลมอันหนึ่งได้ตกลงกระแทกพื้นจนทรายฟุ้งไปหมด แต่แล้วสิ่งนั้นก็กระเด้งขึ้นมาพร้อมกับเสียงร้องเหมือนมนุษย์ มันคือศีรษะของเอมิลนั่นเอง
“ว้าว สุดยอดไปเลย ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าร่างกายของพี่สาวของผมจะทนทานขนาดนี้”
เด็กชายที่ตอนนี้เหลือเพียงส่วนหัวอดอุทานกับตัวเองไม่ได้ แต่พอไร้แขนขา เขาก็รู้สึกขยับร่างกายได้ลำบากเหลือเกิน เอมิลกลิ้งตัวไปตามพื้น แม้ตอนนี้จะไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ใดก็ตาม แต่เขาก็เปี่ยมไปด้วยความหวังที่จะได้เจอกับคนที่เขารักอีกครั้ง
“ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่ไหนกันนะ ผมอยากเจอทุกคนอีกจัง แต่ก่อนหน้านั้น ผมต้องหาร่างกายให้ได้ก่อน หรืออย่างน้อยแค่ขาก็ยังดี หวังว่าท่านไคเนกับท่านไวส์คงไม่ฆ่ากันตายไปก่อนนะ ถ้าทิ้งพวกเขาไว้ให้อยู่กันสองคนแค่หนึ่งนาทีล่ะก็ ผมว่าพวกเขาคง...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น