Spoil NieR Gestalt/Replicant Part 24 สู่ศึกสุดท้าย 2

 

จุดที่มีเนื้อเรื่องเพิ่มจากการเล่นรอบแรกจุดที่ 5

เพื่อซึมซับเนื้อเรื่องได้มากขึ้น ลองกลับไปอ่าน Part 16 สู่ศึกสุดท้าย ก่อนนะคะ

ตรงจุดที่พวกเนียร์สู้กับโปโปลา และเดโวลา ในปราสาทชาโดวลอร์ดครั้งแรก จะมีประโยคเพิ่มขึ้นมาจากรอบก่อนอยู่นิดหน่อค่ะ

เดโวลา : พวกข้าไม่ได้อยากสู้กับท่านเลย ขอโทษด้วยนะ แต่นี่เป็นชะตาของพวกข้า ที่จริงพวกข้าก็อยากรออีกสัก 100 ปี เพื่อให้พวกรุ่นใหม่เกิดขึ้นมาก่อนอยู่หรอก
เนียร์ : พวกเจ้าพูดเรื่องอะไรน่ะ
ไวส์ : พวกเจ้าเป็น Shade อย่างนั้นเหรอ

ไคเน : ข้าไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้นนะ
เนียร์ : พวกนางโกหก ข้าไม่มีทางเชื่อหรอก
ไทเรนน : [ฮ่าๆๆๆๆ เอาเลย ฆ่าพวกมันเลย]

นอกนั้นเหตุการณ์ทั้งหมดจะเหมือนเดิมค่ะ

เมื่อพวกเนียร์ผ่านประตูอีกบาน พวกเขาก็ได้ยินเสียงเพลงวอลส์กำลังบรรเลง และเมื่อเปิดประตูเข้าไปอีกชั้น ก็พบโรงเต้นรำใหญ่โตโอ่อ่า มีร่างชายหญิงที่โปร่งใสราววิญญาณกำลังเต้นรำอย่างมีความสุข แต่แล้วพวกเขาก็รู้สึกตัวว่าทั้งนั้นคือ Shade

ประตูห้องถูกล็อค และเหล่า Shade ก็พุ่งเข้าโจมตีพวกเนียร์ ไคเนจึงเสนอตัวไปหาทางเปิดประตู ขณะที่อีก 3 คนคอยให้ความคุ้มครองหญิงสาว ขณะที่เหล่า Shade ตะโกนสาปแช่งด้วยภาษาที่พวกเขาไม่เข้าใจ

Shade : [ไอ้ผู้บุกรุก พวกแกมันไม่ใช่มนุษย์ ที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของมนุษย์เท่านั้น ออกไปซะ ไอ้พวกเดรัจฉาน ที่นี่เป็นฐานหลบภัยที่สุดท้ายของเราแล้ว เราจะปกป้องมันไว้เพื่อคนที่เรารัก จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายได้ทั้งนั้น]
Shade : [ไม่นะ สิ่งสำคัญของเราอยู่ข้างหน้านั่น พวกแกเข้าไปไม่ได้นะ]

Shade ยังคงกรูหาพวกเนียร์อย่างไม่รู้จักหมด ในที่สุดไคเนก็เปิดประตูได้ ทว่าเมื่อ Shade เด็กที่มีรูปร่างเป็นลูกกลมเล็กหลายก้อนซึ่งหลบอยู่หลังประตูเห็นมนุษย์เข้ามา พวกเขาก็ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวแตกตื่น วิ่งไปรอบห้องด้วยความหวาดกลัว พวกเนียร์เข้าไปจัดการ Shade เด็กที่ได้แต่ปล่อยพลังปกป้องตนเองจนเหลือไม่มาก ก่อนที่ Shade หญิงคนหนึ่งจะเรียก Shade เด็กพวกนั้นเข้าไปรวมตัวที่ตน

Shade หญิง : [ทุกคน มานี่เร็ว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ]
Shade เด็ก : [แม่คะ อยู่กับหนูนะ แม่]

Shade หญิง และ Shade เด็กๆ รวมตัวกันกลายสภาพเป็นหมู่ป่ายักษ์ ก่อนเริ่มเข้าต่อสู้กับพวกผู้บุกรุกอย่างดุดัน

Shade หมูป่า : [ไม่มีชัยชนะให้กับไอ้ฆาตกรฆ่าคนบริสุทธิ์อย่างพวกแกหรอก พวกแกฆ่ากันไปเท่าไรแล้ว ฆ่าไปกี่คนแล้ว เราจะไม่มีวันให้อภัยพวกแกเด็กขาด!!]
ไคเน : พวกข้าไม่ต้องการการให้อภัยหรอกไอ้เวร

หญิงสาวเอ่ยตอบอีกฝ่าย โดยไม่มีเพื่อนคนใดของเธอเข้าใจความหมายนั้น ยกเว้นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในร่างของเธอ

ไทเรนน์ : [เดี๋ยวก่อนนะ เดี๋ยวก่อน ทำไมหัวใจของเธอมันดู... แปลกๆ ไป ไม่ใช่ทั้งเกลียด... ไม่ใช่ทั้งเศร้า... เธอเป็นอะไรไปน่ะ สาวน้อย]
ไคเน : ข้าจะไปรู้ได้ยังไงกันล่ะ

เมื่อเห็นเพื่อนพูดคนเดียว เนียร์และเอมิลก็อดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ทว่าไคเนกลับบอกว่าอย่าใส่ใจและให้ตั้งใจกำจัดเข้า Shade ตัวนี้กันต่อ
ไทเรนน์ : [เหรอ... น่าสนใจดีนะ น่าสนใจมาก]

แต่ไม่ว่าพวกเนียร์จะตีมันจะล้มลงไปกี่ครั้ง Shade หมูป่าก็ลุกขึ้นอีกราวไม่รู้จักตาย แล้วมันก็เริ่มปล่อยก๊าซพิษออกมาจากร่าง หากพวกเขาไม่รีบไปคงเสียชีวิตเป็นแน่ ทั้ง 4 จึงรีบวิ่งหนีออกไป

ไคเน : พวกข้า... หยุดตอนนี้ไม่ได้หรอก... โถ่เว้ย
ไวส์ : ไคเน ตั้งสติของเจ้าหน่อยสิ

กระนั้นเมื่อมาถึงสุดทางก็พบประตูที่พวกเขาเปิดไม่ได้จนต้องต่อสู้กับ Shade หมูป่าอีกครั้ง

ไทเรนน์ : [ฮ่าๆๆๆ พวกเธอทำให้ผู้หญิงนั่นโกรธสุดๆ แล้วนะเนี่ย พวกเธอก็ไม่น่าไปฆ่าเพื่อนของเขาเลยนะ ดูเขาสิ เต็มไปด้วยความโกรธเกลียดไปหมด จะว่าไปเขาก็เหมือนเธอเลยนะ สาวน้อย ฮ่าๆๆๆ]
ไคเน : ...ก็ไม่ต่างจากเจ้าเหมือนกันนั่นแหละ
ไทเรนน์ : [ห่ะ?]

ไคเน : เจ้าเองก็อาศัยความเกลียดเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวตัวเองไว้เหมือนกัน
ไทเรนน์ : [เธออยากบอกอะไรกันแน่....]
ไคเน : เจ้าเจ็บปวด เจ้าตัวคนเดียว แถมไม่มีใครชอบเจ้า เจ้าก็เลยรับมือกับความรู้สึกพวกนี้ด้วยความเกลียดกับความรุนแรง

ไทเรนน์ : [ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเว้ย]
ไคเน : ไม่เป็นไรหรอก
ไทเรนน์ : [ว่าไงนะ]

ไคเน : เพราะว่าข้าเองก็เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน แต่สุดท้ายก็เริ่มคิดได้ว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ตอนนี้มันสายเกินไปสำหรับพวกเราแล้วล่ะ สายไปสำหรับทุกอย่าง พวกเรามากันไกลเกินกว่าที่จะกลับไปได้แล้ว ทั้งเจ้า ทั้งข้าด้วย เพราะอย่างนั้นพวกเราถึง...
ไทเรนน์ : […]

หลังจากที่ไคเนได้รู้จักกับพวกเนียร์ รู้จักกับคนที่ยอมรับตัวเธอในแบบที่เธอเป็น ได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจผู้อื่น หญิงสาวจึงเริ่มทำความเข้าใจกับ Shade ที่อยู่ในร่างของเธอ และพบว่าพวกตนเหมือนกันแค่ไหน นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้แม้อีกฝ่ายจะพูดจายั่วโมโห เธอก็ไม่รู้สึกโกรธเหมือนแต่ก่อน พอเธอเข้าใจจุดยืนของอีกฝ่าย ความเกลียดก็เริ่มหายไป แต่นั่นไม่ได้ลบล้างสิ่งที่เธอและเขาทำลงไปได้ พวกเธอฆ่ามามากเหลือเกิน มากเกินกว่าจะนั่งลงบอกให้ฝ่ายตรงข้ามยอมเปิดใจให้อภัย

Shade หมูป่า : [พวกแกไปต่อมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว พวกเราจะปกป้องที่มั่นสุดท้ายของพวกเรา]

ในที่สุดพิษที่ Shade หมูป่าปล่อยออกมาก็ทำให้พวกเนียร์เริ่มทรงตัวไว้ไม่ไหว ขณะที่มันกำลังจะพุ่งโจมตีนั่นเอง หอกจำนวนมากก็พุ่งเข้าทิ่มแทงมัน พร้อมกับการปรากฏตัวของราชาแห่งฟาเคดและทหารกล้าของเขา แล้วทุกคนก็ร่วมใจกันต่อสู้อีกครั้งเช่นเดียวกับตอนที่พวกเขาไปบุกรังหมาป่าทะเลทราย และแล้วพวกเขาก็สามารถเปิดประตูต่อไปได้ ทหารชาวฟาเคดรีบดันพวกเนียร์ออกไปจากห้องโดยไม่สนใจการต่อต้านจากอีกฝ่าย

ราชา : ข้าและพวกท่านจะได้พบกันอีกครั้งหลังเรื่องราวพวกนี้จบ แล้วเจอกันนะ

ภาพใบหน้าของชายหนุ่มที่เคยเป็นเด็กชายที่พวกเนียร์เคยช่วยไว้เมื่อ 5 ปีก่อนหายไปจากสายตา ประตูหินถูกปิดลง เนียร์รีบพุ่งเข้าไปทุบประตู ตะโกนต่อว่าหมายเข้าไปช่วยเหลือ ดูอย่างไรพวกเขาก็ไม่มีวันสู้ Shade ตนนั้นได้

ราชา : ไม่เป็นไรหรอก ท่านต้องไปจัดการเจ้าชาโดวลอร์ดแล้วช่วยลูกสาว/น้องสาวของท่านให้ได้นะ เพราะท่านคือคนที่รู้ดีที่สุดถึงความสุขที่จะได้คนที่ท่านรักกลับมาอยู่เคียงข้าง

หลังบอกลาสหายต่างเผ่าเสร็จ ราชาหนุ่มก็เห็นมาประจันหน้ากับ Shade หมูป่าอีกครั้ง

ราชา : เอาล่ะ เรามีกฎเกี่ยวกับวิธีตะโกนก่อนตายในสนามรบกันกี่ข้อ
ที่ปรึกษา : 88 ข้อครับ ฝ่าบาท
ราชา : สุดยอดจริงๆ เจ้าจำกฎพวกนี้ทั้งหมดได้ยังไงเนี่ย

พระหัสต์ที่จับหอกของราชาหนุ่มสั่นอย่างไม่อาจควบคุม อย่างไรเขาก็เป็นเพียงแค่มนุษย์วัยรุ่นคนหนึ่ง ชะตากรรมที่ต้องเผชิญช่างยากลำบากนัก

ที่ปรึกษา : โปรดอย่าทรงกังวลไปเลย ฝ่าบาท พวกข้าจะอยู่เคียงข้างพระองค์เอง
ราชา : ข้ารู้... เอาล่ะ มาลุยกันเถอะ เพื่อเกียรติของเราชาวหน้ากาก
ทหาร : เพื่อเกียรติของราชาของพวกเรา เพื่อเกียรติของราชินีของพวกเรา

หลังจากการต่อสู้แสนยาวนาน ราชาแห่งฟาเคดก็ถูกไล่ต้อนจนกระแทกกับกำแพงเบื้องหลัง ตัวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ข้างหน้าคือร่างไร้ลมหายใจของเหล่าทหารกล้าชาวหน้ากาก และ Shade หมูป่าที่ท่าทางอ่อนแรง แต่แม้เหลือเพียงลำพัง เขาก็ยังจับอาวุธในมือไว้มั่น

Shade หมูป่า : [พวกแกพรากชีวิตคนในครอบครัวของเราไป]
ราชา : เจ้านี่มัน... เป็นพวกฆ่ายากสินะ
Shade หมูป่า : [ไอ้ปีศาจ แกขโมยอนาคตของพวกเด็กๆ ของเรา]
ราชา : หยุดพูดแล้ว... เข้ามาเลยดีกว่า

การโจมตีครั้งสุดท้ายเริ่มขึ้น Shade หมูป่าพุ่งเข้าใส่อริของตนเต็มแรง แต่ก่อนที่เธอจะอัดอีกฝ่ายเข้ากับกำแพง หอกในมือของราชาแห่งฟาเคดก็ปักเข้าที่หัวของเธอเต็มแรง Shade ร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่อีกฝ่ายส่งแรงดันอาวุธลึกลงไปดับชีวิตของเธอในที่สุด หมูป่าล้มลง ร่างค่อยๆ สลาย ทิ้งไว้เพียงราชาหนุ่มที่นั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง เขาหอบหายใจหนัก เงยหน้ามองขึ้นไปเบื้องบน หวังว่าคำสุดท้ายจะส่งถึงใครบางคน ก่อนจะนิ่งไป

ราชา : ฟิรา... ข้ากำลังจะ... ไปหาเจ้าแล้ว...