Spoil NieR Automata Part 22 การชดใช้

9S กลับมายังหอคอยหลักที่อยู่ในบริเวณ City Ruin แต่เขาก็ต้องเผชิญหน้ากับหุ่นยนต์มากมายที่มารวมตัวกันที่นั่น หลังจากหาจังหวะใช้กุญแจที่ได้รับมาได้ แอนดรอยด์หนุ่มก็สามารถเจาะระบบของหน่วยย่อยรอบๆ เพื่อปลดระบบป้องกันของหอคอยหลักสำเร็จ

"ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ คุณปลดล็อคหน่วยย่อยครบทุกจุดแล้ว เพราะฉะนั้นเราจะมีรางวัลพิเศษสำหรับคุณอยู่ภายในหอคอยค่ะ หวังว่าจะได้ให้บริการคุณอีกครั้งนะคะ!"

เสียงจากวิทยุกระจายเสียงดังขึ้น แต่ 9S ก็ไม่สนใจมัน เขารีบมุ่งหน้าไปยังประตูทางเข้าหอคอย ทว่าขณะกำลังพยายามเจาะเข้าระบบของมันนั่นเอง หุ่นยนต์มากมายก็เข้ามาขัดขวางจนเขาต้องผละออกมารับมือกับอีกฝ่ายก่อน และถึงเขาจะพยายามหาจังหวะเข้าไปเจาะระบบอีกหลายครั้ง หุ่นยนต์ที่ยังส่งกำลังเสริมเข้ามาไม่หยุดก็ทำให้แอนดรอยด์หนุ่มไม่สามารถทำงานได้ลุล่วง แล้วตอนนั้นเอง POD 153 ก็ตรวจพบสัญญาณของพันธมิตรในบริเวณใกล้ๆ

ที่หน้าประตูทางเข้าหอคอย ร่างแอนดรอยด์ฝาแฝดผมสีแดงปรากฏตัวขึ้นตรงนั้น และขณะที่ 9S กำลังสันสนว่าเหตุใดพวกเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ทั้งคู่ก็ยกดาบในมือขึ้นชี้มาทางเขา

"9S"
"พวกเราคิดอยู่แล้วว่านายต้องมา"

ฝาแฝดวิ่งมาทางแอนดรอยด์หนุ่มอย่างรวดเร็ว การถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ทำให้ 9S ลืมยกดาบขึ้นป้องกัน แล้วก้มตัวเตรียมรับการโจมตี แต่พวกเธอกลับวิ่งผ่านเขาไปด้านหลัง ก่อนฟาดฟันอาวุธใส่พวกหุ่นยนต์โดยไร้ความลังเล

"พวกเราสองคนจะจัดการทางนี้ให้เอง!"
"เธอรีบเข้าไปเปิดประตูหอคอยเถอะ!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นโยร์ฮาก็ยิ่งไม่เข้าใจสถานการณ์เข้าไปใหญ่ เขาจึงยังคงเข้าต่อสู้กับหุ่นยนต์รอบตัว พลางถามแอนดรอยด์ฝาแฝดไปด้วย

"เดโวลา โปโปลา ทำไมพวกคุณถึง..."
"นายยังจำเรื่องที่สัญญาไว้ได้หรือเปล่า"

"หา คุณพูดถึงเรื่องอะไรกันน่ะ"
"ช่างเรื่องนั้นเถอะ 9S เธอรีบเจาะระบบตอนที่ยังทำได้ดีกว่า"

"ผมไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลยครับ!"
"ถ้าเข้าไปข้างในได้แล้ว เดี๋ยวพวกเราจะอธิบายให้เธอฟังเอง!"

หลังจากได้เห็นความมุ่งมั่นของทั้งสอง 9S ก็รีบวิ่งฝ่าหุ่นยนต์ไปที่หน้าประตู วางใจให้พวกเธอปกป้องหลังของตน เดโวลา และโปโปลาวิ่งวุ่นเพื่อทำลายหุ่นยนต์ที่พยายามเข้าไปโจมตีแอนดรอยด์หนุ่ม จนในที่สุดเขาก็สามารถเจาะเข้าไปในระบบได้ ทว่าระบบป้องกันที่หนาแน่นก็ทำให้ไม่ว่าเขาจะพยายามเท่าไรก็ไม่สามารถทำลายมัน ความเครียดเข้าเกาะกิน 9S จนเขาเริ่มสูญเสียการควบคุม และสุดท้ายเขาก็ถูกพลังงานของหอคอยผลักกระเด็นออกมา

เมื่อเห็นดังนั้นเดโวลาก็รีบวิ่งเข้ามาดูอาการของแอนดรอยด์หนุ่ม ขณะที่โปโปลารีบวิ่งเข้าไปหาทางเจาะระบบต่อ กระแสไฟฟ้าชอตเธอทันที แต่แม้จะอยากเข้าไปให้ความช่วยเหลือฝาแฝดของตน เดโวลาก็ต้องรีบหันไปรับดาบของหุ่นยนต์ที่ยังคงเข้ามาโจมตี 9S พยายามห้ามโปโปลาเพราะคิดว่าแอนดรอยด์รุ่นเก่าอย่างเธอคงทำอะไรมันไม่ได้ ทำให้แอนดรอยด์สาผู้เรียบร้อยอยู่ตะโกนต่อว่าเขาขึ้นมา

"หนวกหูหน่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เดโวลากับฉัน พวกเราจะต้องชดใช้บาปที่พวกเราทำไว้ให้ได้!"
"แต่ถ้าคุณยังฝืน เดี๋ยวเซอร์กิตของคุณก็..."
"เดโวลา!! ตอนนี้แหละ!!"

ในที่สุดประตูหอคอยก็คอยๆ เปิดออก โปโปลาหันไปเรียกฝาแฝดของเธอ เดโวลาผลักศัตรูที่กำลังต่อกรด้วยออก ก่อนรีบวิ่งมาคว้าตัวแอนดรอยด์หนุ่มให้ลุกขึ้น แล้วออกแรงโยนเขาเข้าไปด้านใน

"เดโวลา!!"
"ฉันหวังว่านาย... จะไม่เสียใจทีหลังนะ..."

ภาพใบหน้าของแอนดรอยด์ฝาแฝดสาวหายไปจากสายตาของ 9S พร้อมกับประตูที่ปิดลง ก่อนที่เดโวลาจะเข้าไปประคองโปโปลาซึ่งไม่อาจฝืนร่างกายได้อีกต่อไปแล้ว



POD 153 ค้นพบกับข้อมูลความทรงจำของแอนดรอยด์ทั้งสอง ในห้วงความจำของโปโปลา เธอกับเดโวลากำลังเดินอยู่กลางทะเลทรายอย่างไร้จุดหมาย แอนดรอยด์รุ่นฝาแฝดคนอื่นที่ใช้ชื่อเดียวกันกับพวกเธอถูกทำลายไปทั้งหมดแล้ว

ตอนที่พวกเธอเพิ่งได้รับชีวิตมา โลกยังคงมีมนุษย์อยู่ มนุษย์ผู้มีเนื้อหนัง อัตตา ความรู้สึก และจิตวิญญาณ พวกเขามอบคำสั่งให้กับพวกเธอย่างหนึ่ง คำสั่งเดียวที่แอนดรอยด์รุ่นฝาแฝดเดโวลา และโปโปลาได้รับ เหตุผลเดียวที่ทำให้พวกเธอมีตัวตนขึ้นมา คำสั่งนั้นคือการเฝ้าสังเกตการณ์ดูแลโครงการ Gestalt

แอนดรอยด์รุ่นฝาแฝดทุกคนมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกัน และพวกเธอก็เป็นแอนดรอย์รุ่นล่าสุดที่ถูกผลิตในตอนนั้น ประกายแสงแห่งความภูมิใจเปล่งออกมาจากดวงตาของพวกเธอ ความภาคภูมิใจที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลอนาคตของมนุษยชาติ แม้จะกังวล แต่เพราะพวกเธอเกิดขึ้นมาเป็นคู่ การมีผู้ร่วมแบกรับชะตาเดียวกันอยู่เคียงข้าง ทำให้ความลังเลเหล่านั้นหมดไป

แอนดรอยด์ฝาแฝดแต่ละคู่ถูกกระจายไปตามเมืองต่างๆ เพื่อเฝ้าสังเกตการณ์ในพื้นที่นั้นๆ พวกเธอได้รับคำสั่งให้คอยชี้นำดูแลเหล่า Replicant ร่างกายไร้จิตวิญญาณที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเตรียมรองรับวิญญาณของมนุษย์ที่สละร่างเดิมของตนเพื่อหนีจากโรคร้ายหน้าที่นี้มีเพียงพวกเธอเท่านั้นที่ทำได้ และพวกเธอก็จะพยายามเตรียมทุกอย่างให้พร้อมจนกว่าเวลาแห่งพันธสัญญาที่ Gestalt จะกลับสู่ร่างกาย

ระหว่างที่แอนดรอยด์สาวกำลังเดินผ่านทะเลทรายด้วยกัน เดโวลาก็ล้มลง โปโปลารีบเข้าไปดูอาการของคู่แฝดซึ่งส่งยิ้มให้พร้อมบอกว่าตนไม่ได้เป็นอะไร แต่โปโปลารู้ดีว่าบาดแผลที่ขาของอีกฝ่ายฉกรรจ์มาก แอนดรอยด์สาวผมตรงจึงตั้งใจจะเปลี่ยนผ้าพันแผลที่หลุดลุ่ยให้ แม้ตอนแรกเดโวลาจะปฏิเสธ แต่ด้วยความดื้อดึงของคู่แฝด ในที่สุดทั้งสองก็เข้าไปหลบในเงาของหินที่อยู่ไม่ห่างไปนัก

บาดแผลของเดโวลาสาหัสจนวงจรภายในน่าจะได้รับความเสียหาย แต่เนื่องจากพวกเธอไม่มีอะไหล่สำรองติดตัว ทำให้โปโปลาไม่สามารถช่วยเหลืออีกฝ่ายได้แม้แต่น้อย เธอเอ่ยขอโทษคู่แฝด เช่นเดียวกับอีกฝ่ายซึ่งขอโทษที่ทำให้เธอต้องเป็นห่วง ทั้งคู่ขอโทษกันไปมา แล้วสุดท้ายก็เปล่งเสียงหัวเราะด้วยกัน แม้จะอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากเพียงไร พวกเธอก็จะอยู่ด้วยกันเสมอ

"มันต้องมีวิธีหยุดอาการ Relapse สักทางสิ!"
"พูดเบาๆ หน่อยสิเดโวลา เดี๋ยวพวก Replicant ก็ได้ยินหรอก"

"หึ ถึงได้ยินพวกเขาก็ไม่เข้าใจสักหน่อย"
"ก็ใช่อยู่หรอก แต่ว่ามันก็ออกจะ..."

"มีคนตายเพราะ Black Scrawl ไปอีกคนแล้วนะ เดือนนี้ก็ 3 คนแล้ว ทำไมจู่ๆ มันถึงเกิดกันเร็วอย่างนี้เนี่ย"
"เราก็คงต้องรอดูสถานการณ์ต่อไปนั่นแหละ"
"ฉันเบื่อที่จะต้องมาฟังเธอพูดอย่างนั้นแล้วนะ!"

ในอดีต จู่ๆ Replicant จำนวนมากก็เกิดอาการผิดปรกติที่เรียกว่า Black Scrawl ก่อนที่พวกเขาจะเสียชีวิตตามคู่ Gestalt ของตนไป แต่แม้โปโปลา และเดโวลาจะพยายามหาทางหยุดยั้ง พวกเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เดโวลาที่เครียดเผลอตะคอกใส่ฝาแฝดของเธอไป ก่อนที่แอนดรอยด์สาวจะรู้สึกตัวแล้วกล่าวขอโทษอีกฝ่าย

"ขอโทษนะ โปโปลา นี่มันไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย ฉันไม่น่าขึ้นเสียงอย่างนั้นเลย"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ"
"ทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด เธอเองก็รู้สึกอย่างนั้นใช่ไหม"
"ฉัน..."

คำถามของฝาแฝดทำให้โปโปลาอ้ำอึ้ง ตอนที่เธอได้รับมอบหมายหน้าที่ในโครงการ Gestalt ความรู้สึกของเธอมีเพียงแค่ความภาคภูมิใจ แต่พอต้องนึกถึงมันในเวลาแบบนี้ เธอกลับรู้สึกเจ็บในอก ถ้าหากมันล้มเหลวล่ะก็...

Replicant ที่เริ่มรับรู้ในตัวตนของตนเองมากขึ้น ทำให้ Black Scrawl ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะ Gestalt เกิดอาการ Relapse เช่นที่เคยเป็นมา เมื่อร่างกายกับวิญญาณไม่อาจเข้ากันได้อีก ปฏิกิริยาต่อต้านก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของทั้งสอง เหตุการณ์เลวร้ายดำเนินอย่างพวดเร็วราวสายลมพัด แม้ต่อหน้าเหล่า Replicant โปโปลา และเดโวลาพยายามทำตัวเช่นปรกติ แต่ยามตอนกลางคืนที่ไร้ผู้ใดจับจ้อง ทั้งคู่ก็กุมมือร่วมเผชิญกับความหวาดกลัวที่กัดกินจิตใจไปด้วยกัน

"ดีจังที่มีเธออยู่ด้วย"
"ฉันเองก็คงทำหน้าที่สังเกตการณ์คนเดียวไม่ได้เหมือนกัน"
"ที่พวกเราทนมีชีวิตมาได้ก็เพราะพวกเรามีกันและกันสินะ"

บางทีมนุษย์อาจจะคาดการณ์ได้ถึงความโหดร้ายของกาลเวลาจึงสร้างให้พวกเธอเป็นฝาแฝด การต้องดูเหล่ามนุษย์ล้มหายตายจาก เฝ้ารอผู้ที่เหลือรอดได้กลับสู่ร่างกาย ได้ดูแล ต่อสู้เคียงข้าง เห็นพัฒนาการของเหล่าเปลือกไร้วิญญาณ ได้เห็นพวกเขาเติบโตขึ้นเพื่อที่วันหนึ่งจะถูกช่วงชิงชีวิตไป หากต้องทำหน้าที่นี้เพียงคนเดียว โปโปลาก็ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าตนจะสามารถทนมีชีวิตโดยไม่กลายเป็นบ้าไปเสียก่อนได้อย่างไร มนุษย์ฉลาดมากที่สามารถตระหนักถึงเรื่องนี้ แต่ขณะเดียวกันพวกเขาก็โหดร้ายมากที่ยังคงสร้างพวกเธอขึ้นเพื่อให้ต้องประสบกับมัน

"ถ้ามีโอกาสเมื่อไร ฉันจะพยายามติดต่อกับเมืองอื่นๆ ดู บางทีเรื่องนี้อาจะเกิดเฉพาะบางพื้นที่ก็ได้"
"ฉันก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะ ถึงพวกเราจะหาวิธีรักษาไม่เจอ แต่ผู้สังเกตการณ์คนอื่นอาจคิดออกก็ได้เนอะ"
"อย่าห่วงไปเลย เดี๋ยวทุกอย่างต้องดีขึ้นแน่ๆ"

ถึงเดโวลาจะบอกเช่นนั้น เรื่องราวก็ไม่ได้เป็นตามที่เธอพูด ไม่มีอะไรดีขึ้นแม้แต้น้อย และนั่นก็เป็นเพราะโปโปลากับเดโวลาจากเมืองอื่น

ทรายเสียดสีกับใบหน้า และผิวกายของโปโปลา ตอนนี้พวกเธอมีเป้าหมายใหม่แล้ว อาการบาดเจ็บที่ขาของเดโวลาเริ่มเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนตอนนี้เธอไม่สามารถเดินรักษาสมดุลได้แล้ว แอนดรอย์สาวผมตรงจึงเข้าไปช่วยพยุงฝาแฝดของตนไว้

"ขาของเธอเป็นยังไงบ้างเหรอ"
"อืม อีกเดี๋ยวฉันก็ลุกขึ้นมาเต้นได้แล้วล่ะ ก็ตามนั้นแหละ มันไม่เป็นอะไรมากหรอก"

แอนดรอยด์ผมหยักศกพูดติดตลกเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเป็นห่วง โปโปลายังคงจำได้ดีถึงตอนที่สมาชิกกลุ่มต่อต้านซึ่งพวกเธอเคยเป็นพันธมิตรทำให้ขาของเดโวลาต้องบาดเจ็บ ตอนนั้นเธออยากรีดร้องร่ำไห้จนแทบคลั่ง แต่รอยยิ้มของคนที่อยู่เคียงข้างก็สลายความรู้สึกนั้นไป

พวกเธอมีใบหน้าที่เหมือนกัน แต่กลับมีรอยยิ้มที่แตกต่าง ใบหน้าของคนตรงหน้าทำให้โปโปลานึกถึงนักบุญผู้ยอมสละชีวิตตนเพื่อศาสนาที่เธอเคยอ่านเจอในบันทึกเก่า และวันนั้นก็เป็นวันที่พวกเธอตัดสินใจเดินทางออกจากหมู่บ้านตลอดกาล

หน้าที่สังเกตการณ์ต้องจบลงในวันที่โครงการ Gestalt ล้มเหลว และนั่นก็เป็นเพราะโปโปลา และเดโวลาจากหมู่บ้านอื่น ซึ่งไม่สามารถปกป้องชาโดวลอร์ด ผู้เป็นพลังงานให้แก่เหล่า Gestalt ไว้ได้ การคงอยู่ของมนุษยชาติเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด พวกเธอจึงรวบรวมข้อมูลของ Replicant ที่พบทั้งหมดส่งไปยังดวงจันทร์ แม้จะรู้สึกว่าการกระทำของพวกตนก็ไม่แตกจากการหาเม็ดทรายที่หล่นในทะเลทรายกว้างใหญ่ พวกเธอก็ยังอยากลองทำมันดู

พวกเธอคือแอนดรอยด์ เป้าหมายเดียวในชีวิตคือการได้ปกป้องมนุษยชาติ และเมื่อแอนดรอยด์รุ่นอื่นผู้มีเป้าหมายไม่ต่างกันได้ทราบเรื่องราว ความเกลียดชังของพวกเขาก็มุ่งมายังแอนดรอยด์รุ่นโปโปลา และเดโวลา ที่บังอาจทำให้ผู้สร้างของพวกตนต้องพบจุดจบ สายตาที่มองมายังพวกเธอเริ่มเปลี่ยนไป ถึงจะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ด้วยจำนวนก็ทำให้มันกลายเป็นเรื่องหนักหนาเหลือเกิน แล้วทั้งสองก็เป็นเป้าของการลงโทษชั้นดี

ตอนแรกพวกเธอสัมผัสได้เพียงว่าเพื่อนเริ่มแสดงท่าทีรังเกียจพวกตน โปโปลาเข้าใจเหตุผลของอีกฝ่าย เพราะไม่ว่าอย่างไรพวกเธอก็เป็นผู้ดูแลโครงการ Gestalt ถึงแม้พวกเธอจะไม่ได้เป็นคนทำให้โครงการล้มเหลวเอง แต่พวกเธอก็มีหน้าตาที่เหมือนกันกับคู่แฝดสองคนนั้น สุดท้ายพวกเธอจึงอดทนยอมรับความแค้นจากแอนดรอยด์อื่นไว้ ด้วยส่วนลึกในใจก็รู้สึกว่าพวกตนจำเป็นต้องแสดงความรับผิดชอบเช่นกัน

พวกเธอย้ายจากเมืองหนึ่งสู่อีกเมืองหนึ่ง เผชิญกับความเกลียดชังที่ถาโถมใส่ แต่ในที่สุดโปโปลาก็ทนรับไม่ไหวเมื่อเดโวลาถูกทำร้ายโดยสมาชิกหลุ่มต่อต้านหัวรุนแรงคนหนึ่ง อีกฝ่ายฟันขาของแอนดรอยด์สาวผมหยักศกจนเกือบขาดหลังจากที่เธอนิ่งเงียบต่อคำถากถางของเขา แต่ขณะที่โปโปลากำลังโกรธจัดจนเกือบเข้าไปตอบโต้อีกฝ่าย เดโวลาก็ส่งยิ้มให้เธอ

"ไม่เป็นไรหรอก โปโปลา ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา"

แต่มันสายไปแล้ว โปโปลาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ เธอไม่ใจแข็งพอที่จะยืนมองคนสำคัญที่สุดในโลกของเธอถูกทำร้าย และวันนั้นเองพวกเธอก็ออกจากหมู่บ้านมา เพราะรู้ดีว่าความรุนแรงจะต้องเกิดขึ้นอีกแน่นอน และจะไม่ใช่จากคนเพียงคนเดียวอีกต่อไป ดังนั้นก่อนที่จะถูกฆ่า พวกเธอจึงหนีออกมาจากสถานที่ๆ พวกเธอเคยคิดว่าเป็นชุมชนกลุ่มต่อต้านที่ดีที่สุดที่ได้พบ

เมฆก้อนใหญ่บดบังดวงอาทิตย์จนหมด แต่พวกเธอก็ยังต้องเดินต่อไป สายลมปะทะพัดพาความอุ่นออกจากร่างกาย ก่อนที่สายฝนจะตกลงมา แต่พวกเธอก็ยังต้องเดินต่อไป แม้บางครั้งก็ต้องผงะเพราเสียงสัตว์ที่เห่าหอนอยู่ไม่ไกล แต่ทั้งสองก็ยังเดินอยู่ ด้วยคิดอย่างน้อยก็ยังดีกว่านั่งเสียใจอยู่เฉยๆ เหมือนแอนดรอยด์คนอื่นๆ

ทำไมพวกเธอต้องยอมรับความเกลียดชังนี้กัน โปโปลาเข้าใจว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเธอเป็นรุ่นเดียวกับคนที่ทำให้มนุษยชาติต้องสูญพันธ์ แต่ขณะเดียวกันเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าอย่างไรพวกเธอก็ไม่ใช่คนเดียวกันไม่ใช่หรือ พวกเธอก็คือพวกเธอ ส่วนโปโปลา และเดโวลา 2 คนนั้นก็คือตัวของพวกเขาเอง นั่นคือสิ่งที่เธออยากตะโกนใส่ทุกคนตอนที่เห็นเดโวลาถูกทำร้าย

สำหรับเธอ เดโวลาก็มีเพียงเดโวลาคนเดียว และโปโปลาของอีกฝ่ายก็มีแค่เธอเช่นกัน ไม่มีใครมาแทนที่ได้แม้จะเป็นแอนดรอย์รุ่นเดียวกันก็ตาม และตอนนี้พวกเธอต้องการซ่อมแซมร่างกายที่ไม่มีใครมาทดแทนได้นี้ แต่มันก็ดูเลือนลางราวความฝันเหลือเกิน

"เธอหนาวไหมเดโวลา"
"ถ้ายังมีเธออยู่ด้วย ฉันก็ไม่เป็นไรหรอก โปโปลา"
"ฉันก็เหมือนกัน"

ทั้งสองกอดเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นร่างกายให้แก่กัน อากาศในตอนนี้หนาวมาก แย่กว่าการต้องเจอแดดตอนกลางวันเสียอีก แต่พวกเธอก็ยังยิ้มให้กันแล้วเดินหน้าต่อ มีค่ายอีกแห่งอยู่อีกฝั่งของทะเลทราย และที่นั่นโปโปลาจะได้ช่วยซ่อมขาให้เดโวลา แต่จู่ๆ เธอก็กังวลว่าจะที่แห่งนั้นจะต้อนรับพวกเธอหรือไม่ และยังมีที่ใดในโลกที่ยอมรับพวกเธออยู่หรือเปล่า

"เป็นอะไรไปเหรอ"
"ไม่มีอะไรหรอก อย่าห่วงเลย"

โปโปลาไม่อาจหยุดความกังวลในใจได้ แต่เธอก็ก้าวขาต่อไป ฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน หรือนี่จะเป็นการลงทัณฑ์ของพวกเธอ โปโปลากระชับร่างของคู่แฝดมากขึ้นราวกับจะบอกว่าเธอจะไม่มีวันทิ้งอีกฝ่ายไปไม่ว่าสถานการณ์จะแย่แค่ไหน แต่เดโวลาก็กระซิบบอกเบาๆ เพราะแม้อีกฝ่ายไม่ทำเช่นนี้ เธอก็เข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าดี

"ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้หรอก เธอก็รู้นี่"

แต่สำหรับโปโปลามันเป็นสิ่งจำเป็น เพราะเธอสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าเธอจะอยู่กับอีกฝ่ายตลอดไป และมันก็คือชะตาของพวกเธอ แอนดรอยด์ฝาแฝด

การล้มเหลวของโครงการ Gestalt ส่งผลให้มนุษยชาติต้องสูญสิ้น ระบบฝาแฝดจึงถูกเอาออก และไม่มีแอนดรอยด์คู่แฝดถูกสร้างขึ้นอีก นอกจากนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้พวกเธอทำสิ่งที่ไม่อาจคาดเดาได้ ความทรงจำเกี่ยวกับโครงการ Gestalt ของทั้งสองจึงถูกลบออก แต่พวกเธอก็ยังคงถูกโปรแกรมให้รู้สึกผิดกับสิ่งที่แอนดรอยด์รุ่นเดียวกับเธอทำต่อไป

เมื่อได้รู้ความจริงของแอนดรอยด์ฝาแฝด 9S ก็ไม่รู้ว่าตนควรพูดอะไรดี ขณะที่ POD 153 นึกสงสัยว่าเหตุใดทั้งสองถึงได้ยอมรับความตายด้วยกันทั้งๆ ที่สามารถให้คนใดคนหนึ่งหนีเอาชีวิตรอดไปได้ ทว่าแอนดรอยด์หนุ่มที่เข้าใจความรู้สึกของการเป็นผู้เหลือรอดเพียงคนเดียว ก็หวังว่าจักรกลสนับสนุนของเขาจะไม่เข้าใจมันต่อไป เพื่อที่วันหนึ่งหากเธอต้องพบโชคชะตาเดียวกัน เธอจะได้ไม่ต้องทนกับความรู้สึกเช่นนี้เหมือนกับเขา