Spoil Drag on Dragoon 3 Part 8 ดินแดนแห่งป่า
หลังจากกำจัดน้องสาวคนที่ 4 แล้ว ซีโรก็ตั้งเป้าหมายต่อไปเป็นดินแดนแห่งป่า สถานที่เต็มไปด้วยความวิปริต ที่อยู่ของทรี เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงผู้มีนิสัยแปลกประหลาดไม่ต่างจากสถานที่ที่เธออาศัย หญิงสาวผมเงินยึดเรือเหาะของโฟร์เป็นยานพาหนะของตน เธอสำรวจไปทั่วดาดฟ้า แต่ก็พบว่าประตูทางเชื่อมสู่ท้องเรือถูกล็อคเอาไว้ มีเพียงผังเรือที่ติดไว้บริเวณใกล้ๆ เท่านั้น
ดีโต : สงสัยเราคงต้องหากุญแจกันใช่ไหมเนี่ย
ซีโร : สิ่งสุดท้ายที่ข้าอยากเจอก็คือไอ้การค้นหางี่เง่าพวกนี้แหละ
ดีโต : ดูห้องข้างล่างทั้งหมดนี่สิ ข้าว่ามันต้องมีของที่ไปปล้นมาเต็มไปหมดแน่เลย
ซีโร : นั่นสินะ หรือไม่มันอาจเป็นคุกสนองกามก็ได้
มิไฮล์ : ห่ะ อะไรคือคุกสนองกามเหรอ
ซีโร : เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องนี้หรอก
ดีโต : ข้างล่างเรือนี่ต้องมีศพเยอะแยะไปหมดเจ้าว่าไหม แถมต้องเน่าจนหลุดออกมาเป็นชิ้นๆ ด้วย กลิ่นก็น่าจะสุดยอดไปเลยเนอะ เป็นเรือค้นศพที่เต็มไปด้วยก๊าซ แล้วที่นี้ก็จะ ตู้ม กระเด็นไปคนละทิศละทางเลย
ซีโรไม่ตอบอะไรกับคำพูดโรคจิตของเด็กชาย เธอเดินไปหาเดคาดัสที่กำลังคุมพังงาของเรือ ดูเหมือนตอนนี้เขาจะสามารถทำใจเรื่องของโฟร์ และมองสิ่งที่เธอทำมาทั้งหมดด้วยสายตาที่ไร้หมอกแห่งความภักดีบดบังได้แล้ว
เดคาดัส : อา ในที่สุดคำหลอกลวงของท่านโฟร์ก็ถูกกำจัด และตอนนี้ข้าก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะได้เป็นมากกว่าฟันเฟืองเล็กๆ แล้ว เป็นมากกว่า... ในหลายๆ ความหมายครับ
ซีโร : นี่ ไอ้ของที่รัดแขนของเจ้าอยู่นั่นคืออะไรเหรอ
เดคาดัส : เจ้านี่เหรอครับ มันเป็นอาวุธของศิลปะป้องกันตัวอย่างหนึ่งน่ะครับ
ซีโร : ส่งมันมาให้ข้าซิ
เดคาดัส : ข่ะ... ข้าให้ท่านไม่ได้หรอก...
ซีโร : ส่งมันมานี่
เดคาดัส : คำสั่งของท่านช่าง... ชวนให้เจ็บไปหมดจริงๆ ครับ...
ท่าทางพึ่งพอใจของชายวัยกลางคนที่มีรสนิยมชอบถูกหญิงสาวมอบความเจ็บปวดให้ ทำให้ซีโรเลือกผละออกมาจากอีกฝ่าย และเริ่มวางแผนการเดินทางต่อไป
ดีโต : แล้ว เราจะไปที่ไหนกันต่อเหรอ ซี
ซีโร : ดินแดนแห่งป่า
มิไฮล์ : ดินแดนแห่งป่าเหรอ
ซีโร : มันคือที่อยู่ของทรี เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงอีกคนไงล่ะ นางเป็นคนที่ข้าจะจัดการเป็นรายต่อไป
เดคาดัส : บนป้ายหลุมศพของพวกเราคงถูกจารึกว่าเป็นอาชญากรเหนืออาชญากรแน่เลย...
ดีโต : เจ้าอยากถอนตัวงั้นเหรอ
ซีโร : อย่างน้อยเราก็มีเรือเหาะแล้ว เราคงไปที่นั่นกันได้สบายๆ ไม่ลำบากหรอก
มิไฮล์ : เย้
ซีโร : เอาล่ะ นี่ก็วันใหม่แล้ว แถมเราก็มีเรือใหม่ด้วย ตอนนี้ก็ได้ฤกษ์งามยามดี เรามาแล่นเรือออกไปท่องโลกกันเถอะ
เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงยิ้มกว้าง พูดสร้างความฮึกเฮิมให้สมาชิกกลุ่มทั้ง 3 ก่อนเหวี่ยงดาบในมือชี้ไปข้างหน้าเพื่อประกาศการออกเดินทางด้วยความตื่นเต้น
ตูมมม
เสียงระเบิดดังขึ้น พร้อมกับที่เรือเหาะท่วมไฟค่อยๆ ลอยต่ำลง โดยมีสายตาของทหารแห่งดินแดนแห่งป่าจับจ้องอยู่ เบื้องหลังของพวกเขาคือปืนใหญ่ที่เพิ่งยิงกระสุนออกไปได้หมาดๆ
ทหาร : สำเร็จแล้ว เราจัดการนางได้แล้ว เราฆ่านางปีศาจนั่นได้ ท่านทรีจะต้องดีใจมากแน่ๆ เลย
เหล่าทหารหันหน้ามองกัน พวกเขากำหมัดแน่นชูบนท้องฟ้าด้วยความยินดีสุดประมาณ และภาพของเรือเหาะที่ร่วงหล่นกระแทกพื้น พร้อมเสียงระเบิดดังสนั่น ก็ทำให้พวกเขากระโดดโลดเต้นอย่างเปี่ยมสุขมากยิ่งขึ้น
ทหาร : เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงตายแล้ว นางตายแล้ว พวกเจ้าเห็นนั่นไหม ที่นี้พวกเราก็...
ยังไม่ทันเอ่ยจบ ทหารนายนั้นก็ถูกฝ่าเท้าคู่พิฆาตของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงถีบเข้าที่ยอดหน้าจนกระเด็นไปชนเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่เบื้องหลัง ซีโรกำหมัดแน่น กัดฟันพูดออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวที่อีกฝ่ายบังอาจมาดับฝันของเธอ
ซีโร : เจ้ารู้ไหมว่าข้าต้องเจอเรื่องยุ่งยากมามากแค่ไหนกว่าจะได้ไอ้เรือเหาะเวรนั่นมา ข้าจะหั่นพวกเจ้าทุกคนให้เป็นชิ้นๆ ซะ!
ทหาร : ถ่ะ ถอยออกไปนะ ไม่งั้นพวกข้าจะ...
ซีโร : พวกเจ้าจะอะไรเล่า!
สิ้นคำ หญิงสาวผมสีเงินก็ยกดาบขึ้นไล่ฟาดฟันอีกฝ่ายตามที่ได้ประกาศไว้ โดยไม่สนใจคำเจรจาเลยแม้แต่น้อย ซีโรวิ่งไปตามเส้นทางเรือยๆ ผ่านถ้ำที่เป็นไปด้วยเถาวัลย์หนาม กระนั้นมันก็หยุดเธอไว้ไม่ได้
ดีโต : ว้าว ซี เจ้านี่น่ากลัวจัง
ทหาร : ด่ะ เดี๋ยว เรามาปรับความเข้าใจเรื่องเมื่อกี้กันก่อนได้นะ
ซีโร : โทษที พวก เวลาคุยกันมันหมดไปแล้วล่ะ พวกสารเลวอย่างเจ้าบังอาจมาทำลายเรือเหาะใหม่เอี่ยมของข้า... จงตายซะเถอะ!
เดคาดัส : ท่านซีโรคงตั้งตารอการเดินทางด้วยเรือเหาะมากเลยสินะ
ดีโต : ก็คงอย่างนั้นแหละ
ซีโร : อะ... ฮืม... เจ้านั่นไปไหนแล้วล่ะ
เดคาดัส : เจ้านั่น?
ดีโต : มิไฮล์น่ะ นางไม่ค่อยชอบเรียกชื่อเขาเท่าไร
เดคาดัส : ทำไมล่ะครับ
ซีโร : เพราะข้ามันนิสัยเสียไงล่ะ
เดคาดัส : ช่างเป็น... เกมที่น่าสนใจจังเลยนะครับ
ซีโร : ฮ่าๆๆ ตายซะ ตายซะ ไอ้พวกเวร
ทหาร : นังนี่มันเป็นปีศาจชัดๆ นางหัวเราะตอนที่กำลังฆ่าคนด้วย!
เดคาดัส : ทำไมท่านซีโรถึงต้องสู้อย่าง... กระหายเลือดอย่างนั้นด้วยล่ะ
ดีโต : อ๋อ ก็นางหัวเสียเรื่องเรือเหาะนั่นอยู่ไง อย่างนี้ก็น่ารักดีออก
เดคาดัส : อึก... ช่างโหดร้ายจริงๆ...
ดีโต : ดูสิ นางทำให้พวกนั้นต้องตายทั้งเป็น เออ ไม่สิ ตายสนิทเลยนี่นา
เดคาดัส : อืม... น่าเจ็บปวดจัง...
ทหาร : ไม่ พระเจ้า โปรดช่วยข้าด้วย โปรดช่วยข้าที
ดีโต : โอ๊ย ซวยชะมัด หนามพวกนี้มันทิ่มข้าจนเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย
เดคาดัส : อืม... ความเจ็บนี่... ช่างรู้สึกดีๆ จริงๆ...
ดีโต : เจ้าเนี่ยเป็นคนแปลกๆ นะเดคาดัส รู้ตัวหรือเปล่า
ในที่สุดทั้ง 3 ก็ออกมาจากถ้ำ เมื่อมองไปเบื้องหน้า พวกเธอก็เห็นเงาของต้นไม้ขนาดใหญ่จากที่ไกลๆ และมันก็น่าจะเป็นที่อยู่ของทรีแน่นอน
ซีโร : อืม... เจ้าต้นไม้ยักษ์นั่นยังยืนต้นอยู่ใช่ไหมนะ
เดคาดัส : บางทีท่านทรีอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะครับ
ซีโร : ไปกันเถอะ ข้าต้องฆ่านางกับสิ่งที่นางทำกับเรือเหาะของข้า!
ดีโต : เออ ไม่ใช่ว่ายังไงเจ้าก็จะฆ่านางอยู่แล้วเหรอ
จู่ๆ เถาวัลย์หนามก็ขึ้นปกคลุมเส้นทางข้างหน้า กั้นไม่ให้ทั้ง 3 ออกไปได้ ตอนนั้นเองโครงกระดูกสวมเกราะ ติดอาวุธก็ค่อยๆ ยันกายออกมาจากพื้นดิน และมันก็ยิ่งทำให้ซีโรหัวเสียมากยิ่งขึ้น
เดคาดัส : ท่านซีโร พวกมันคืออันเดดครับ!
ซีโร : ข้าเห็นแล้ว... แล้วก็ได้กลิ่นด้วย! พวกเจ้าหยุดวิ่งไปมาแล้วเข้ามาสู้กับข้าสักทีสิ!
หลังจากต้องเสียเวลาอยู่พักหนึ่ง ในที่สุดเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง และสาวกก็ร่วมมือกันกำจัดโครงกระดูกได้ทั้งหมด แล้วมุ่งหน้าต่อไปอีกครั้ง
เดคาดัส : ลองจินตนาการว่าหนามพวกนี้พันรอบทั้งตัวดูสิ...
ดีโต : อืม เจ้าคงตาย แล้วขึ้นสวรรค์ตัวประหลาดเลยสิท่า
เดคาดัส : อา...
ดีโต : ใจเย็นหน่อยสิ ถ้าเจ้าตื่นเต้นเกินไปอย่างนี้เดี๋ยวซีโรก็ได้ให้เจ้าคุกเข่าในกองขยะหรอก
เดคาดัส : น่ะ... นางจะทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอ แค่คิดดูก็... อา...
พวกซีโรพบกับกองกำลังทหารที่สุ่มโจมตีจากหน้าผามากมาย และยังพายักษ์อันเดดเข้ามาร่วมการต่อสู้อีกด้วย
ทหาร : ตายซะเถอะ นังเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงอัปปรีย์!
ซีโร : คนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด มีข้าคนเดียวที่กำหนดได้ว่าใครจะอยู่หรือตายต่างหาก
ทหาร : ข้าจะดึงความสนใจของนางไว้เอง พวกเจ้าโจมตีนางจากข้างหลังซะ
ซีโร : แผนน่ารักจังเลยนะ แต่เสียใจด้วย ข้าได้ยินพวกเจ้าหมดแล้ว ไอ้พวกโง่
ในที่สุดซีโรก็สามรถตัดขาทั้งสองข้างของยักษ์อัดเดดได้ มันล้มลงเสียชีวิต เมื่อสถานการณ์กลับสู่ปรกติอีกครั้ง เด็กชายก็ถามถึงเพื่อนร่วมทางที่หายตัวไปขึ้นมา
ดีโต : นี่ข้าไม่เห็นมังกรโง่ของเจ้ามาสักพักแล้วนะเนี่ย
เดคาดัส : ข้าหวังว่าเขาคงไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายหรอกนะ
ซีโร : เจ้านั่นไม่เป็นอะไรหรอก พวกโง่ๆ อย่างเขาไม่มีวันตายง่ายๆ เด็ดขาด บ้าเอ้ย ยิ่งเราเดินเข้าป่ามาลึกขึ้นเท่าไร รอบๆ มันก็ยิ่งมีแต่สีเขียวเต็มไปหมดจนข้าเอียนแล้วนะเนี่ย
ดีโต : รู้ไหม วันนี้เจ้าขี้บ่นจังเลย ซี
เดคาดัส : ท่าทางท่านหญิงของพวกเราจะยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเรื่อยๆ นะ
ดีโต : ยังต้องสังสัยอีกเหรอ ก็มังกรของนางหายไปไหนไม่รู้ แถมเราก็ยังไม่เจอทรีอีกต่างหากนี่นา
ซีโรเดินมาถึงบ่อน้ำแห่งหนึ่งที่มีแสงสีเขียวลอยวนอยู่ เมื่อเข้าไปใกล้พวกเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาจากแสงพวกนั้น มันคือแฟร์รี่ สิ่งมีชีวิตที่มักทำเสียงสูง และพูดไม่หยุดนั่นเอง
"สวัสดี ข้าคือแฟร์รี่ แฟร์รี่ผู้แสนฉลาดไงล่ะ แหม ดูไอ้โง่อย่างพวกเจ้าสิ กำลังสับสนหาทางไปต่อไม่เจอสินะ เออ ข้าหมายความว่าพวกเจ้ายังมีชีวิตรอดกันด้วยหัวสมองแบบนั้นได้ยังไงน่ะ ไม่ละอายตัวเองบ้างเหรอ โอว อูว หูว พวกเราทำมังกรหาย พวกเราไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน ก็แน่สิ ก็เขาไปรอพวกเจ้าอยู่ที่หมู่บ้านแฟร์รี่ข้างหน้านี้แล้วไงล่ะ แหม ทำของหายเป็นไอ้โง่..."
หมัดของซีโรพุ่งเข้าใส่สิ่งมีชีวิตตรงหน้าอย่างไร้ความปราณี ร่างของมันแตกสลาย เสียงเจื้อยแจ้วหยุดลงในทันที หญิงสาวสะบัดมือที่เปื้อนสิ่งสกปรกออก ก่อนหันไปหาสาวกทั้งสอง
"เอาล่ะ เราไปกันต่อเถอะ"
เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงเดินนำหน้าชายทั้งสองที่ก้าวเท้าตามราวไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มุ่งหน้าตามหามิไฮล์ และทรีผู้เป็นเป้าหมายกันต่อไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น