บันทึกกาวๆ ของปลาดาวพ้นน้ำ

ทู และเซนท์กลับมายังดินแดนแห่งทรายเพื่อเตรียมเดินทางไปยังเมืองมหาวิหารซึ่งหญิงสาวได้ฝากเหล่าเด็กกำพร้าในความดูแลของเธอไว้ ทั้งสองก่อกองไฟเพื่อพักผ่อนก่อนเดินทางกันต่อ ทู : เซนท์ ขอดูมือของเจ้าหน่อยสิ เซนท์ : ทำไมหรือครับ ทู : เขาว่าถ้ากันว่าถ้าคนสองคนมีเส้นลายมือตรงกลางเหมือนกัน แสดงว่าทั้งสองมีด้ายแดงผูกกันล่ะ! เซนท์ : อ๋อ แต่ว่าไม่จำเป็นต้องดูหรอกครับ ทู : เอะ เซนท์ : เพราะไม่ว่าพวกเราจะมีด้ายแดงผูกกันหรือไม่ ยังไงซะพรหมลิขิตก็เชื่อมพวกเราไว้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้พวกเราถึงได้มาพบกันยังไงล่ะครับ ทู : ถ้าข้าไม่ได้พบกับเซนท์ล่ะก็... ตอนนี้... ข้าก็คง... เซนท์ : เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ทู : เอะ เซนท์ : เพราะไม่มีทางที่ท่านกับข้าจะไม่ได้พบกัน และไม่มีวันที่ข้าจะแยกจากท่านไป... เป็นอันขาด ท่านทูครับ ไม่ว่าเมื่อไรข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน ผู้เป็นนายหญิงของข้าเสมอครับ ทู : เซนท์... รักที่สุดเลย! เซนท์ : ข้าเองก็รักท่านทูเหมือนกันครับ ทู : ข้าเคยบอกแล้วไงว่าตอนที่อยู่กันแค่สองคนให้เรียกข้าว่าทูเฉยๆ เซนท์ : เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นตอนที่พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน... จะใ

เนื้อเรื่อง DLC ส่วนของทูเป็นเหตุการณ์ที่เกิดหลังจากฉากเปิดเกม แม้จะยังไม่สามารถสังหารซีโรได้ แต่เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงลำดับ 2 ก็เริ่มออกเดินทางรอบโลกตามคำสัญญาที่มีให้กับเซนท์ ชายผู้ที่เป็นทั้งสาวก และคนรักของเธอ ระหว่างการเดินทาง ทั้งสองก็กำจัดเหล่าสัตว์ประหลาดไปด้วย เพื่อสร้างโลกอันแสนสงบสุขให้แก่มนุษย์ทุกคน ตามที่วัน พี่สาวคนโตของหญิงสาวต้องการ (เหตุการณ์ใน Drag on Dragoon 3 Cent Novella : The Jewel within My Palm ) กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่ง กับเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงผู้งดงาม เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงเป็นเด็กสาวผู้อ่อนโยน และร่าเริง แล้วถึงแม้คู่ของเธอจะไม่ได้เป็นบุรุษผู้ชาญฉลาดที่สุด... แต่เขาก็รักเธอจากใจจริง นี่คือเรื่องราวของคู่รักคู่หนึ่ง คู่รักที่รักกันมาก วันที่ 14 เมษายน A.D. 999 "ข้าคือผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกนี้ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่า... ข้าได้อยู่เคียงข้างชายที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกอย่างไรล่ะ" ทู และเซนท์ออกเดินทางกำจัดสัตว์ประหลาดร้ายจนมาถึงดินแดนแห่งภูเขา หญิงสาวกระตือรือร้นที่จะเริ่มต้นทำงานของวันนี้มาก ทู : เอาล่ะ มาเร

พวกซีโรออกมาจากโบราณสถานใต้ทะเลทรายเพื่อเดินทางไปยังเมืองมหาวิหาร โชคดีที่คราวนี้ไม่มีกลุ่มพ่อมนต์คอยร่ายเวทมนต์ให้อากาศร้อนขึ้นเหมือนครั้งก่อน พวกเธอจึงสามารถเดินทางไปโดยไม่ลำบากมากนัก ซีโร : ถ้าวันกับทูอยู่ที่เมืองทั้งคู่อย่างนี้ก็ช่วยลดเวลาตามฆ่าได้ดีเลย มิไฮล์ : แฮ่กๆ ให้ข้า... มีอะไรให้ข้าช่วยหรือเปล่า ซีโร : เจ้าบินขึ้นไปสอดแนมข้างบนก็แล้วกัน มิไฮล์ : ข่ะ เข้าใจแล้ว ดีโต : แหม ดูที่เจ้าพยายามให้เขาไปอยู่ที่ปลอดภัยสิ ซีเนี่ยใจดีซะจริงนะ เมื่อเริ่มเดินทางได้ไม่ทันไร เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงผมสีเงิน และสาวกทั้ง 4 ก็ต้องปะทะกับฝูงอิมป์ และอันเดดที่ดาหน้าเข้ามาหาผู้บุกรุกอย่างไม่หยุดหย่อน ออคตา : ดูเหมือนแถวนี้จะมีอันเดดอยู่เต็มไปหมดเลยขอรับ เดคาดัส : พวกมันน่าจะเกิดมาจากร่างของพวกทหารที่ตายแล้วนะครับ ออคตา : อาจจะเป็นอีกอาการที่เกิดจากการที่ท่านทูหายตัวไปจากที่แห่งนี้ก็ได้ขอรับ และขณะที่ทั้ง 5 กำลังวุ่นวายกับการต่อสู้กับอันเดด ทหารของดินแดนแห่งทรายกลุ่มหนึ่งก็พากันกรูเข้ามาประจัญหน้ากับพวกเธอเพิ่มขึ้นอีก ทหาร 1 : จะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นแน่ๆ พวกเราเชื่อมั่นในตัวท่า

ด้วยคำสาปที่ได้มาตอนถูกทูจับตัวไป ทำให้ร่างของมิไฮล์กลายสภาพกลับเป็นเหมือนตอนเพิ่งเริ่มออกเดินทาง อีกทั้งมันยังทำให้เขาอ่อนแรงจนพวกซีโรตัดสินใจก่อกองไฟเพื่อเฝ้าดูอาการของมังกรน้อย ระหว่างนั้นเองเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงผมสีเงินก็เข้าไปพูดคุยกับสาวกทั้ง 4 คน เซนท์ : นั่นสิน้าาา... พอมานึกๆ ดูแล้วข้าก็เคยอยู่กับท่านทูมาก่อนนี่นาา ประมาณว่าเป็นคนรับใช้คนสนิทของนางน่ะคร้าบบ... ดีโต : ก็สาวกใช่ไหมล่ะ เจ้างั่ง ซีโร : อย่างนั้นเหรอ เซนท์ : อะ ฮ่าๆๆ แหมม ก็ตามนั้นแหละครับ เดคาดัส : แล้วตอนนี้ท่านทูอยู่ที่ไหนครับ เซนท์ : ร่ะ เรื่องนั้นข้าจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ครั้งสุดท้ายที่ข้าเห็นนางก็ที่ซากโบราณสถานในทะเลทราย แต่มันก็ผ่านมานานมากแล้วล่าาา... ซีโร : แล้วทำไมเจ้าถึงทิ้งนางมาน่ะ เซนท์ : อะ อ๋อ เรื่องนั้นหรือครับ ก็เพราะนกทุกตัวต่างก็ต้องการโบยบินออกจากกรงยังไงล่ะครับ เนอะ ซีโร : ข้าไม่เห็นจะเข้าใจเรื่องที่เจ้าพูดเลยสักนิด เซนท์ : จะว่าไป ข้าก็ไม่ได้เอ่ยชื่อของท่านทูมาพักใหญ่เลยนะเนี่ย... ออคตา : อุฮิ ข้าสัมผัสได้แล้วขอรับ ซีโร : ไม่ต้องเลย ตอนนี้ข้าปวดหัวอยู่ ออคตา : ไม่ใช่ ไม่ใช่เ

คำเตือน  ตัวละครในเรื่องนี้เป็นตัวละคร Original ไม่มีในเนื้อหาของเกมนะคะ แค่อิงเนื้อเรื่องของเกมมาค่ะ คุณเคยเกลียดงานของตัวเองหรือเปล่า รู้สึกอึดอัดจนอยากทิ้งทุกอย่างไปซะพ้นๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นคุณก็ยังจำเป็นต้องทำมันต่อไปด้วยเหตุผลบางอย่าง เหตุผลที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจต่อต้านมันได้... ฉันคือ 24B แอนดรอยด์สมาชิกหน่วยโยร์ฮาซึ่งมีหน้าที่กอบกู้โลกให้แก่มนุษยชาติ ได้รับหน้าที่ให้ต่อสู้กับพวกหุ่นยนต์ และช่วยสนับสนุนการทำงานให้เพื่อนร่วมทีม แต่นั่นมันก็แค่หน้ากากบังหน้าเท่านั้น ฉันดึงดาบออกจากหัวของ 15S ที่กำลังนอนแน่นิ่งจมกองเลือดบนพื้น แม้เขาจะไม่ตอบสนองใดๆ แล้ว แต่ Black Box ของเขายังคงทำงานอยู่ ท่ามกลางหมู่ดาวเป็นประกายสวยงาม ฉันพลิกตัวของเขาให้หงายขึ้น ก่อนดันดาบลงบนหน้าอกของเขา ทันใดนั้นสัญญาณจากร่างตรงหน้าก็หายไป ฉันเก็บดาบเข้าที่ ก่อนใช้มือข้างหนึ่งกุมหน้าอก ส่วนอีกข้างปาดน้ำตาที่พลั่งพลูออกมา จมดิ่งไปกับความรู้สึกของตัวเองอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะติดต่อเพื่อรายงานผลไปที่บังเกอร์ 24E คือชื่อที่แท้จริงของฉัน โยร์ฮาเพชรฆาตซึ่งมีหน้าที่สังหารแอนดรอยด์ด้วยกัน ฉันจะต้องแฝงตัวเข้า

คำเตือน ตัวละครในเรื่องนี้เป็นตัวละคร Original ไม่มีในเนื้อหาของเกมนะคะ แค่อิงเนื้อเรื่องของเกมมาค่ะ ทำไมผมถึงต้องมาอยู่ที่นี่ด้วย คำถามนั้นผุดขึ้นขณะที่ผมกำลังเจาะระบบของหุ่นยนต์ซึ่งกลไกหยุดทำงานไปแล้ว มันเฝ้าวนเวียนอยู่ในหัวของผมมาตลอดตั้งแต่ที่ผมได้รู้เรื่องนั้น เรื่องที่ผมไม่ควรรู้ เรื่องที่มนุษยชาติได้สูญสิ้นไปแล้วหลายพันปี นานแสนนานก่อนที่ผมจะถูกสร้างขึ้นมาเสียอีก ผมคือ 15S แอนดรอยด์รุ่นสแกนเนอร์ของกองกำลังโยร์ฮา แอนดรอยด์รุ่นใหม่ล่าสุดที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อกอบกู้โลกให้แก่มนุษย์ชาติ ใช่แล้ว นั่นแหละชื่อหน่วยของผม กอบกู้มนุษยชาติเหรอ น่าหัวร่อสิ้นดี เราจะไปกอบกู้สิ่งที่ไม่ได้มีมาแต่แรกได้ยังไงกันล่ะ ผมตรวจดูหน้าจอมอนิเตอร์ซึ่งกำลังฉายรายละเอียดสำหรับการเจาะระบบขึ้นมา ผมไม่ชอบการแปลงรหัสข้อมูลของตัวเองเข้าไปให้ร่างของศัตรู แถมตอนนี้ก็ไม่มีความจำเป็นที่ผมต้องทำอย่างนั้นด้วย หุ่นยนต์ตรงหน้าไม่สามารถเคลื่อนไหวอะไรได้อีกแล้ว เหมือนกับมนุษย์ที่ไม่อาจคืนชีพขึ้นมาได้ แต่ผมก็ยังต้องเก็บข้อมูลที่หลงเหลือในหน่วยความจำของมันเพื่อส่งให้กับกองทัพอยู่ดี ผมใช้นิ้วสัมผัสลงบนหน้าจอแล้วเริ่

สาวปริศนา : การเปลี่ยนแปลง ทางแยก C วันที่ 13 เม.ย. ปี A.D. 1000 ฉันกำลังสังเกตการณ์ทางแยกหนึ่งซึ่งน่ากังวลมาก ตอนที่เอกฐานที่ชื่อว่าทูจับตัวมังกรมิไฮล์ไป ฉันตรวจพบว่าเธอใช้เวทมนต์บางอย่างกับเขา ก่อนหน้านี้มีเพียงซีโรเท่านั้นที่สามารถใช้เวทมนต์ได้ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่มีการยกเว้น ทั้่งนี้เพื่อเพิ่มโอกาสให้เกิดเหตุการณ์ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสูงขึ้น จัดลำดับความสำคัญของสถานะการณ์ในตอนนี้เป็นเฝ้าสังเกตการณ์อย่างระมัดระวัง เริ่มการบันทึก M4110_E0020_DM เหตุการณ์ทั้งหมดถูกย้อนกลับไปอีกครั้ง ในคราวนี้เรื่องราวของพวกซีโรเริ่มต้นหลังจากที่เธอสังหารไฟว์ โฟร์ และทรี มิไฮล์ถูกทูจับตัวไปยังดินแดนแห่งทราย ก่อนที่จะได้รับการช่วยเหลือออกมาเช่นในทางแยก A ทว่าเมื่อพวกเธอเดินทางไปถึงวิหารแห่งทราย ที่นั่นกลับไม่มีเงาร่างของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงผมสีน้ำเงินอยู่ อีกทั้งเซนท์ สาวกของเจ้าหญิงลำดับ 2 ผู้ควรจะอยู่เคียงข้างเจ้านายของตนก็ได้มาเป็นพันธมิตรของซีโรด้วย เพื่อหลีกเลี่ยงความร้อนของแสงแดด ซีโร และสาวกทั้ง 4 คนจึงเลือกเดินทางในเวลากลางคืนแทน ทำให้พวกเธอสามารถเดินทางกันสะดวกสบายยิ่งขึ้น ทว่าดีโตก

เพื่อสืบหาต้นตอของเรื่องผิดปรกติที่เกิดขึ้น รวมไปถึงการตายของทรี พวกซีโรจึงรีบมุ่งหน้าเข้าไปในป่ากันต่อ ออคตา : ไม่อยากจะเชื่อเลยนะขอรับว่าท่านทรีจะเสียชีวิตแล้ว เดคาดัส : หรือว่านางจะไปต่อสู้กับพวกพี่สาวมาครับ ซีโร : ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน คงต้องตามหาวันให้เจอแล้วเค้นความจริงจากนางแล้วล่ะ ซีโร และสาวกทั้ง 4 คนต้องเข้าต่อกรกับทหารของดินแดนแห่งป่า ทว่าพวกเขากลับมีท่าทีแปลกประหลาดไปราวกับคนเสียสติ ทหาร 1 : เฮือกก อ้ากกก ท่านทรีคร้าบบ! ทหาร 2 : แฮะ แฮะๆๆๆ แฮะๆๆ! ทหาร 3 : ป่า... ป่าของท่านทรี... ออคตา : พอไม่มีพลังแห่งเสียงเพลงของท่านทรีปกป้อง สติของพวกเขาก็เลยฟั่นเฟือนขอรับ ดีโต : ฮ่ะๆๆ อย่างนี้ก็ดีเลยสิ ทหาร 4 : ดอกไม้... หมอก... หมอกกับดอกไม้ ท่านทรี... ท่านทรีครับ! ฮ่าๆๆ ทหาร 5 : ข้า... ไม่ไหว... แล้ว... ทหาร 6 : ข้าแพ้อาหารที่กินไปเมื่อกลางวัน อั่ก... ทหาร 7 : ท่านทรี!!! ทหาร 8 : เสียงเพลงหายไปแล้ว.. แฮะๆๆ หลังจากผ่านกลุ่มทหารที่ดาหน้ากันเข้ามาไม่หยุดหย่อนได้ พวกซีโรก็มาถึงทุ่งโล่ง และที่นั่นเองพวกเธอก็เห็นร่างไร้ชีวิตร่างหนึ่งถูกอาวุธขนาดยักษ์แทงทะลุกลางลำตัว เ

เครดิท : drakengard.wikia "เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่าเซนท์ ไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่ไหม" ท่านทู นายหญิงของข้าเอ่ยหลังจากที่นางจัดการสัตว์ประหลาดตัวสุดท้ายด้วยดาบใหญ่ ข้ารู้อยู่แล้วว่านางจะต้องถามอย่างนั้น สาวกอย่างข้าย่อมรู้ถึงสิ่งที่เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงที่ตนรับใช้อยากกล่าวโดยที่นางไม่จำเป็นต้องพูดมันออกมา "ข้าไม่เป็นอะไรหรอกครับ ขอบคุณที่เป็นห่วงข้ามากเลยนะครับ ท่านทู..." ไม่ว่าอย่างไรความปลอดภัยของร่างกายของนางก็สำคัญกว่าข้า นางเพิ่งจัดการมิโนทอร์ซึ่งตัวใหญ่กว่านางถึง 2... ไม่สิ 3 เท่าต่างหาก แถมยังเป็นกลางทะเลทรายอีก แสงแดดแรงกล้าที่แผดเผา กับพายุทรายต่างก็เป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกเรามากพออยู่แล้ว ความโหดร้ายนี้ทำเอาข้าไม่อาจนึกได้เลยว่าจะมีสนามรบใดที่เลวร้ายไปกว่าที่ที่พวกเรายืนอยู่ในตอนนี้ได้อีก และแน่นอนว่าทั้งหมดที่ท่านทูพูดก็คือ "ข้าบอกเจ้าแล้วไงล่ะว่าอย่าเรียกข้าว่าท่านตอนที่พวกเราอยู่ด้วยกันแค่สองคน เจ้าสัญญาแล้วนี่ว่าจะเรียกข้าแค่ทูเฉยๆ น่ะ!” ระหว่างที่นางพองแก้มออกอย่างไม่พอใจ ข้าก็ต้องบอกให้ตัวเองให้ความสำคัญกับสภาพร่างกายของนางในตอนนี้มา