Drag on Dragoon 3 DLC Memory of Intoners : Two Part.2

ทู และเซนท์กลับมายังดินแดนแห่งทรายเพื่อเตรียมเดินทางไปยังเมืองมหาวิหารซึ่งหญิงสาวได้ฝากเหล่าเด็กกำพร้าในความดูแลของเธอไว้ ทั้งสองก่อกองไฟเพื่อพักผ่อนก่อนเดินทางกันต่อ

ทู : เซนท์ ขอดูมือของเจ้าหน่อยสิ
เซนท์ : ทำไมหรือครับ
ทู : เขาว่าถ้ากันว่าถ้าคนสองคนมีเส้นลายมือตรงกลางเหมือนกัน แสดงว่าทั้งสองมีด้ายแดงผูกกันล่ะ!

เซนท์ : อ๋อ แต่ว่าไม่จำเป็นต้องดูหรอกครับ
ทู : เอะ
เซนท์ : เพราะไม่ว่าพวกเราจะมีด้ายแดงผูกกันหรือไม่ ยังไงซะพรหมลิขิตก็เชื่อมพวกเราไว้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้พวกเราถึงได้มาพบกันยังไงล่ะครับ

ทู : ถ้าข้าไม่ได้พบกับเซนท์ล่ะก็... ตอนนี้... ข้าก็คง...
เซนท์ : เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกครับ
ทู : เอะ

เซนท์ : เพราะไม่มีทางที่ท่านกับข้าจะไม่ได้พบกัน และไม่มีวันที่ข้าจะแยกจากท่านไป... เป็นอันขาด ท่านทูครับ ไม่ว่าเมื่อไรข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน ผู้เป็นนายหญิงของข้าเสมอครับ
ทู : เซนท์... รักที่สุดเลย!
เซนท์ : ข้าเองก็รักท่านทูเหมือนกันครับ

ทู : ข้าเคยบอกแล้วไงว่าตอนที่อยู่กันแค่สองคนให้เรียกข้าว่าทูเฉยๆ
เซนท์ : เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นตอนที่พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน... จะให้ข้าเรียกท่านว่าอย่างไรดีครับ
ทู : งือ ใครจะไปรู้ล่ะ ไม่รู้ด้วยแล้ว เซนท์เนี่ยแย่ที่สุดเลย!

หลังจากสงบความเขินอายอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ทูก็มีท่าทีเศร้าขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะพึมพำกับตัวเอง

ทู : นี่ เซนท์ ถ้าเกิดว่าข้าไม่ได้เป็นเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง และเจ้าไม่ได้เป็นสาวกของข้า พรหมลิขิตจะยังเชื่อมพวกเราไว้ด้วยกันใช่ไหม...

หญิงสาวผมสีน้ำเงินจมอยู่ในความคิดของตัวเองสักพัก แล้วเธอจึงตัดสินใจเดินไปหาชายคนรัก

ทู : พวกเด็กๆ จะเจริญอาหารกันดีหรือเปล่าน้าา
เซนท์ : ท่านเป็นห่วงพวกเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือครับ
ทู : อืม บางทีพวกเขาก็ชอบเลือกกินนี่นา แถมพวกเรายังฝากพวกเขาไว้ที่เมืองมหาวิหาร แล้วจากมาอย่างนี้ด้วย

เซนท์ : ท่านกังวลว่าพวกเขาจะไม่ชอบที่นั่น หรือพวกเขาจะทำให้คนของท่านวันต้องยุ่งยากหรือครับ
ทู : อืม อืม เป็นห่วงจังเลยน้าา
เซนท์ : ข้าว่าพวกเขาฉลาดกันจะตาย ไม่ต้องห่วงไปหรอกครับ อีกอย่างใต้ดินของมหาวิหารที่พวกเขาอยู่ก็ดูสบายดีด้วย

ทู : นั่นสิ หวังว่าคงจะเป็นอย่างนั้นนะ!
เซนท์ : แต่พวกเขาคงเหงา และคิดถึงท่านทูมากแน่ๆ เลยครับ
ทู : โถ่ ข้าก็ชักจะรู้สึกเหงาขึ้นมาซะแล้วสิ ขอข้าร้องไห้หน่อยได้ไหม

เซนท์ : เชิญเลยครับ อกของข้าพร้อมให้ท่านซบเสมอ

ไม่นานนักทั้งสองก็ได้รับจดหมาย แล้วเซนท์จึงรายงานเนื้อหาให้หญิงสาวฟัง

(ตรงนี้เกมไม่ได้อธิบายว่าจดหมายถูกส่งมาอย่างไรค่ะ)

เซนท์ : เดคาดัสส่งจดหมายมาครับ ดูเหมือนจะมีเรื่องร้ายแรงบางอย่างเกิดขึ้นที่เมืองมหาวิหาร
ทู : เรื่องร้ายแรงอะไรเหรอ แล้วพวกเด็กๆ ปลอดภัยกันหรือเปล่า!
เซนท์ : คิดว่าน่าจะนะครับ พวกเขาอยู่ที่ชั้นใต้ดิน แล้วยังมีกองกำลังทหารที่ได้รับเวทมนต์เสริมความแข็งแกร่งคอยคุ้มกันอยู่ด้วย...

ทู : แค่คิดว่าจะไปพอได้ยังไงกันเซนท์ พวกเรารีบไปหาพวกเขากันเถอะ!



วันที่ 25 เมษายน A.D. 999

"มีของหลายสิ่งที่ต้องการการดูแล... กระนั้นพวกเราก็ไม่สามารถปกป้องทุกอย่างไว้ได้ มันเป็นเรื่องปรกติธรรมดามาก แต่ในเวลานั้นข้ากลับไม่อาจเข้าใจได้เลย"

ทู และเซนท์เดินทางมาถึงเมืองมหาวิหาร แต่ภาพของเหล่าสิ่งมีชีวิตสวมเกราะเหมือนทหารซึ่งเดินไปมาอย่างไร้สติเต็มไปทั่ว พร้อมเข้าทำร้ายคนที่เข้าไปใกล้ก็ทำให้เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง

ทู : นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นที่เมืองมหาวิหารกันแน่เนี่ย!
เซนท์ : ...
ทู : เซนท์ ตอบข้าสิ!

เซนท์ : ข้าไม่ทราบ... เหมือนกันครับ...พวกทหารของข้าอยู่ที่ไหนกันเนี่ย
ทู : ถ้ามหาวิหารไม่มีทหารยามอยู่ แล้วพวกเด็กๆ ล่ะ...
เซนท์ : รีบไปที่มหาวิหากันรเถอะครับ!

ทั้งสองต่อสู้ฝ่าดงศัตรูเข้าไปยังมหาวิหาร ทว่าข้างหน้ากลับเต็มไปด้วยเหล่าอันเดด

ทู : อะไรกันเนี่ย นี่มันแย่มากเลยนะ เจ้าพวกนี้คืออะไรกัน ไม่น้าาา... ไม่เอาแบบนี้แล้วน้าาา!!
เซนท์ : ท่านทูครับ โปรดใจเย็นเถอะครับ!

ทั้งสองช่วยกันล้มศัตรูกลุ่มใหญ่ แต่เส้นทางข้างหน้าก็ยังเต็มไปด้วยปีศาจสวมเกราะ

เซนท์ : ชิ ที่นี่ก็มีสัตว์ประหลาดเหมือนกันอย่างนั้นเหรอ!
ทู : พวกเด็กๆ ... เซนท์!
เซนท์ : พวกเขาต้องปลอดภัยแน่ครับ ท่านทูเองก็ต้องปลอดภัยเช่นกันครับ!

ทู : ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเด็กๆ ล่ะก็... ข้าคง... !

เจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงยังคงวิ่งต่อไปด้วยความร้อนใจ อาวุธในมือฟาดฟันศัตรูอย่างไร้ความปราณีเพื่อไปหาเด็กๆ ให้เร็วที่สุด แต่แล้วเสียงสั่นเครือที่ได้ยินจากสิ่งมีชีวิตตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ถึงความจริงบางอย่าง

ปีศาจ 1 : ทู
ปีศาจ 2 : กร๊าซซ
ปีศาจ 3 : พวกกกเราาา... พวกเราขอโทษ... กร๊าซซ

ปีศาจ 4 : ท่าน... เซนท์...
ปีศาจ 5 : กร๊าซซ
ปีศาจ 6 : ทน... ไว้...  กร๊าซซ

ปีศาจ 7 : ท่าน... ทู... ข้าจะ... จัดการท่าน... ด้วยความเมตตาาาา!
ปีศาจ 8 : ท่านนน... ทู... อ้ากกก!

ทู : ทำไมกัน พวกเขาคือคนธรรมดานีนา... !
เซนท์ : ที่พวกเขากลายเป็นแบบนี้.... บางทีอาจเป็นเพราะข้า...
ทู : เอะ!

เซนท์ : ข้าเพิ่มพลังให้พวกเขาด้วยพลังแห่งเสียงของท่าน... อาจ... เพราะเหตุนั้น
ทู : ไม่นะ

ปีศาจ 1 : อยู่นั่นเอง... พวกนั้น
ปีศาจ 2 : กร๊าซซ กร๊าซซ กร๊าซซ
ปีศาจ 3 : ท่านเซนท์... ไว้ชีวิตตต... พวกเราด้วยยย

เซนท์ : ยังเข้ามากันไม่หยุดเลย...
ทู : ถ้าอย่างนั้นที่ตอนนี้ทุกคนกลายเป็นปีศาจ ก็เป็นเพราะพลังแห่งเสียงของสินะ...
เซนท์ : ยังเร็วไปที่จะสรุปอย่างนั้นครับ อีกอย่างคนที่นำพลังแห่งเสียงของท่านไปให้พวกเขาก็คือข้าเอง นี่ไม่ใช่ความผิดของท่านทูเลยนะครับ...

ทู : ทำยังไงดี มันเป็นความผิดของข้า ความผิดของข้า... ความผิด...
เซนท์ : ท่านทู ตั้งสติดีๆ ไว้ครับ!
ปีศาจ 1 : ทู ทู!!

ทู : พอสักที ทำไมข้าถึงต้องต่อสู้กับคนของตัวเองด้วยล่ะ ทั้งๆ ที่พวกเขาเป็นคนใจดีอ่อนโยนแท้ๆ ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นด้วย... ทำไมกัน... ทำไมกันล่ะ
เซนท์ : ท่านทูครับ...

ปีศาจ 1 : กร๊าซซ กร๊าซซ
ปีศาจ 2 : พวกเราาา คือออ กองกำลัง... ของท่านทูววว!!

เซนท์ : แฮ่ก ยังไม่หมดอีกเหรอ!
ทู : ต้องมาฆ่าพวกเขาอย่างนี้ คนที่สมควรตายคือข้ามากกว่า...
เซนท์ : ทู ถ้าท่านไม่สู้ล่ะก็ ข้าอาจตายได้นะครับ!

ทู : ... เซนท์ ...

เมื่อเห็นว่าทูเริ่มควบคุมสติไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งยังหมดกำลังใจที่จะต่อสู้ต่อ เพื่อปกป้องเธอ เซนท์จึงอ้างถึงชีวิตตัวเองเพื่อให้อีกฝ่ายหันมาจับอาวุธอีกครั้ง ซึ่งมันก็ได้ผล ทูกระชับดาบในมือต่อสู้กับเหล่าทหารที่กลายเป็นปีศาจต่อ ขณะที่เสียงของพวกเขาก็ยังคงดังไม่หยุด

ปีศาจ 1 : ท่านทู... กร๊าซซ
ปีศาจ 2 : ดะ ดะ ดะ เดี๋ยววว หยุดดด
ปีศาจ 3 : ข้ากำลัง... ข้ากำลังจะตายยย กร๊าซซ

ในที่สุด ทั้งสองก็สามารถสังหารเหล่าปีศาจได้จนหมด

ทู : เร็วเข้า... ต้องรีบไปหาพวกเด็กๆ !



"สิ่งที่สำคัญ และสิ่งที่ไม่สำคัญ สิ่งที่ไม่มีวันแตกสลาย และสิ่งที่สามารถแตกหัก บอกข้าที... ว่าใครกันที่มีสิทธิกำหนดเรื่องพวกนั้น"

ทู และเซนท์ที่เข้ามาภายในมหาวิหารได้ รีบวิ่งไปตามทางเดินไปยังชั้นใต้ดินเพื่อช่วยเหลือพวกเด็กๆ และที่นี่พวกเธอก็ยังต้องเผชิญหน้ากับเหล่าทหารที่เสียสติกลายเป็นปีศาจอีกครั้ง

ทหาร 1 : อาาา เจ้าหญิง.. แห่งเสียงเพลง... ท่ะ ท่านทู... ต้องฆ่า...
ทหาร 2 : แฮะๆๆ แฮะๆๆ
ทู : ไม่นะ...

เซนท์ : แย่จริง คนในมหาวิหารถูกเปลี่ยนไปจนหมดเลยครับ
ทู : แย่.. แย่จริงๆ แย่อย่างนั้นเหรอ... อืม แย่จริงๆ ด้วย
เซนท์ : ท่านทูครับ ตั้งสติไว้ดีๆ สิครับ!

ทั้งสองยังคงออกวิ่งไปข้างหน้า แต่ศัตรูก็ยังรอคอยพวกเธออยู่เต็มทางเดิน

เซนท์ :  มีพวกโครงกระดูกในมหาวิหารด้วยหรือเนี่ย นี่มันบ้าไปแล้วชัดๆ !
ทู : น่ะ น่ากลัว...
เซนท์ : ครับ เป็นการหลบหลู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กัน

ทู : น่า...น่ากลัวจัง
เซนท์ : ... นั่นสิครับ เรารีบไปต่อเถอะ ท่านทูครับ อยู่ใกล้ๆ ข้าไว้นะครับ!
ทู : ข้าไม่ต้องการแบบนี้... ไม่ต้องการ...

เซนท์ : ท่านทูครับ!
ทู : เซนท์... นี่ พวกเด็กๆ ไปอยู่ที่ไหนกันเหรอ วันนี้พวกเราทุกคนจะไปปิกนิกกันนะ...
เซนท์ : ท่านทู... !

ทหาร 1 : น่า... น่าร้ากกกก อา.. อา.. ยกให้พวกเราซะ!
ทหาร 2 : พวกเด็ก... พวกเด็กๆ อ้ากกก!
ทู : ข้าว่าพวกเขาคงกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ...

ทหาร 3 : ช่ะ ช่วยพวกเราด้วยยยย!
ทู : นี่เรายังไม่ถึงอีกเหรอ พวกเด็กๆ อยู่ที่ไหนกัน...
ทหาร 4 : ท่ะ ทูววว อ้ากกก!

ทู : ถ้าเกิดอะไรกับพวกเขาล่ะก็... ข้าคง... ข้าคง...

หลังจากผ่านเหล่าปีศาจมาก่อนมาได้ ในที่สุดทู และเซนท์ก็มาถึงส่วนลึกสุดของใต้ดินของมหาวิหาร หญิงสาวมองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก

ทู : ทุกคนล่ะ.. พวกเด็กๆ ... อยู่ที่ไหน

ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะสำรวจทั่วโถง จู่ๆ สิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาดสีขาวก็กระโดดลงมาจากเพดาน มันคือปีศาจโฮมุนคิวลัสนั่นเอง มันเริ่มคลานไปทั่วโถงอย่างรวดเร็ว ก่อนปล่อยพลังทำร้ายคนทั้งคู่

ทู : ไม่นะ! นี่มันอะไรกัน! น่ากลัวจังเลยเซนท์!
เซนท์ : ไม่เป็นไรหรอกครับ ท่านทู!

เพื่อตามหาพวกเด็กๆ ต่อ ทั้งสองจึงเข้าต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้า แต่แล้วกลับมีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากมัน

โฮมุนคิวลัส : พี่สาว... ครับ... ท่านแม่... ท่านแม่... ช่วยด้วย... เจ็บจัง... เจ็บจังเลย...
เซนท์ : หรือว่า... นี่คือ... พวก... เด็กๆ ...
ทู : ไม่นะ! ไม่น้าาา!!!

โฮมุนคิวลัส : ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่! ขออีกรอบนะ ขออีกหน่อย! หิวจัง! เหงาจัง เหงา... จังเลย! นี่นี่... คือว่านะ...
ทู : ขอโทษนะ ขอโทษด้วย ทุกคน ข้าขอโทษจริงๆ ! ไม่นะ! พอสักทีเถอะ... !!!
โฮมุนคิวลัส : จับ... มือกัน... ขี่คอ... ขี่คอ... ขี่คอ...

เซนท์ : เจ้านี่ไม่ใช่พวกเด็กๆ อีกต่อไปแล้ว มันคือปีศาจครับ!
ทู : ถ้าอย่างนั้นทำไมพวกเขาถึงยังกรีดร้องล่ะ! ทำไมพวกเขาถึงยังร้องไห้ล่ะ! ทำไมพวกเขาถึงยังเรียกหาข้าอีกล่ะ อาาา!!!
เซนท์ : อึก!

ทว่าแม้จะรู้ความจริง ทั้งสองก็ไร้ทางเลือกอื่นนอกจากต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตตรงหน้า

โฮมุนคิวลัส : อยู่ด้วยกัน... ต่ะ ต่ะ ต่ะ ต่ะ ตลอดไป... หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด... หก เจ็ด
ทู : พอสักที!!! ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นล่ะก็ ข้าคงไม่... อาาา!!!
เซนท์ : ท่านทูครับ! มองหน้าข้าสิครับ เซนท์ อยู่ตรงนี้ยังไงล่ะครับ!

ทู : ... พวกเด็กๆ อยู่ที่ไหนกัน ปีศาจนี่... ไม่มีทางใช่พวกเขาเด็ดขาด! ใช่ไหม เซนท์... !!!
เซนท์ : ท่านทู...

ทันใดนั้นโฮมุนคิวลัสก็หายไปจากตรงหน้าของทั้งสอง แต่เงาลางๆ ที่หวูบไหวในอากาศ และเวทมนท์ที่พุ่งใส่ทู และเซนท์ก็ทำให้รู้ได้ว่ามันยังคงอยู่ที่นี่

เซนท์ : มันหายตัวไปแล้ว บ้าจริง... !
โฮมุนคิวลัส : มา... เล่น... กัน... ท่านพี่... เล่า... นิทาน... ให้ฟัง...ที
ทู : ข้า... หวังว่าตัวเองจะไม่มีพลังของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง...

เซนท์ : นี่มันไม่ใช่ความผิดของท่านทูเลยนะครับ มันเป็นความผิดของข้าเองที่เอาพลังแห่งเสียงของท่านไปใช้ในทางที่ผิด!! พวกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหมครับ ข้าจะไม่ยอมให้ท่านตายเด็ดขาด ต้องไม่ใช่อย่างนี้!!!
ทู : พลังแห่งเสียงของข้า... พลังของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง... ทำให้... ทำให้... ฮิ ฮิ ฮ่าๆๆ ...
เซนท์ : ท่านทูครับ ทำใจดีๆ ไว้ครับ! ได้โปรดเอาความเจ็บปวดทั้งหมดของท่านมาไว้ที่ข้าเถอะ ข้าจะรับมันไว้ทั้งหมดเอง!!

ทู : ฮ่าๆๆ เซนท์ เซน... ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ !!!
เซนท์ : โกหกหน่า... ไม่นะ!! เรื่องทั้งหมดนี่มัน... เป็นเพราะข้าอย่างนั้นเหรอ...!!

และแล้วร่างสีขาวก็ล้มลงจมกองเลือดพร้อมเสียงกรีดร้องของเด็กๆ ...

ทู : เซนท์... ช่วย... ข้า... ที... ฮิๆๆ
เซนท์ : ท่านทู ไม่ว่าวิญญาญที่แตกสลายของท่านจะไปอยู่ที่ไหน... ข้าก็จะติดตามท่านไปครับ


"หลังการต่อสู้จบลง วิญญาณของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลงก็แตกสลาย ชิ้นส่วนแต่ละชิ้นตกลงสู่ความมืดมิด และไม่เคยได้กลับออกมาเลย"



นี่คือเรื่องราวของคู่รักที่รักกันมาก เรื่องราวของคู่รักผู้โง่เขลา เรื่องราว... ของคู่รักซึ่งถูกทำลายจนเกินกว่าจะเยียวยา



ความทรงจำของเจ้าหญิงแห่งเสียงเพลง : ทู
หนังสือสูตรการทำอาหาร


ลูกชิ้นออร์คเปรี้ยวหวาน

วันนี้ข้าอยากจดบันทึกเมนูเนื้อสุดพิเศษสูตรใหม่ของข้า ก่อนอื่นก็หาเนื้อออร์คที่สดที่สุดเท่าที่หาได้ (ส่วนไหนก็ได้ ขอแค่หน้าตาไม่สยดสยองจนเกินไป) นวดมันสักพัก แล้วเอาไปบดรวมกับหัวหอมหั่น ขิง เกร็ดขนมปัง ไข่ แล้วก็เกลือ กับพริกไทยเพื่อเพิ่มรสชาติ ปั้นส่วนผสมเป็นลูก ทอดในน้ำมัน แล้วเอาเข้าเตาอบ ส่วนซอสใช้ผสมมะเขือเทศ น้ำส้มสายชู กับน้ำตาล แล้วก็เอาไปราดได้เลย

ปล. ไฟว์จะต้องชอบมันแน่ๆ


งูทะเลราดซอสแอปเปิ้ล

เช้านี้ข้ารู้สึกเบื่อก็เลยลองคิดเมนูใหม่ขึ้นมา ก่อนอื่นก็ต้องจับงูทะเล (พวกมันกินทั้งพืช และสัตว์ แล้วก็เหม็นเร็วมาก เพราะฉะนั้นต้องจัดการเนื้อของมันให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้!) ตัดเป็นชิ้นพอดีคำแล้วคลุกแป้ง จากนั้นเอาไปทอดในน้ำมันมะกอกกับกระเทียมทั้งสองด้านด้วยไฟอ่อน สำหรับซอสให้คว้านตาออกมา (ทำให้แน่ใจว่าเอาออกทั้งหมด) จากนั้นเอาไปผสมกับแอปเปิ้ล  เกลือ กับพริกไทย แล้วเคี่ยวจนข้น

เทซอสลงบนเนื้อที่เตรียมไว้ แล้วก็ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ!


น้ำยาแห่งรักสูตรพิเศษของทู

เช้านี้ข้าทำเครื่องดื่มสุขภาพให้เซนท์ ที่รักของข้าด้วย

เมล็ดดอกลำโพง 100 เม็ด ใบต้นคัต 50 ใบ  กับรากต้นเมนแดรก 4 ต้น (ตอนเก็บต้องระวังด้วยล่ะ!) บดจนเป็นผง แล้วเอาไปเคี่ยวในน้ำมัน รอจนกระทั่งสีเปลี่ยน กรองน้ำมันออกให้เหลือแค่ธัญพืช แล้วใส่นม ไข่ กับน้ำผึ้งลงไป เอาไปเทรวมในเหยือก จากนั้นก็เขย่าให้สุดๆ ไปเลย!!

ปล. เซนท์ดื่มทั้งหมดเข้าไปในอึกเดียวเลยล่ะ! เขานอนไม่หลับไปเป็นอาทิตย์ แต่ข้ารับมือไหว


บะหมี่ทำเองในซอสมะเขือเทศ

พวกเรา 5 คนได้มาเจอกันหลังจากไม่ได้พบกันมานาน ข้าก็เลยบีบเส้นหมี่เยอะมากๆๆ ม้ากกเลยล่ะ!

เอาแป้งมาเยอะๆ แล้วบีบใส่น้ำเกลือ (จำเป็นต้องใส่มาก!) ยืดให้เป็นเส้นยาว แล้วต้มจนอ่อนนุ่ม ระหว่างที่รอก็เตรียมเนื้อออร์คโตเต็มวัย เอาไปผัดกับมะเขือเทศ กระเทียม งา เกลือ แล้วก็พริกไทย ข้าทำไว้เยอะมากๆ แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะไฟว์น่ะกินเก่งจะตาย

ปล. ข้าเห็นท่านพี่วันยิ้มด้วยล่ะ! ข้าจะทำอีกแน่ๆ


ทำให้พวกเขาต้องแปลกใจด้วยเค้กราสเบอรี!!

สูตรของเค้กนี้คือตั๋วสู่ประตูหัวใจของคนรักของหวานเลยล่ะ

ก่อนอื่นก็จัดการโทรลแล้วเอาไขมันออกมา (เอาล่ะ!) เอาไปตีจนเหลว แล้วใส่น้ำตาลกับไข่ ตีมันให้เข้ากันจนกลายเป็นครีม จากนั้นเอาแป้ง ถั่ววอลนัท กับราสเบอรีสดที่ได้จากป่าโทรล มาผสมกันให้พอเข้ากัน เอาไปอบในเตาหิน ถ้าใช้มีดจิ้มลงไป แล้วพอดึงออกไม่มีอะไรติดออกมาก็เป็นอันใช้ได้

ปล. ข้าทำมันให้พวกเด็กๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาชอบกันมากเลย!

.
.
.
.
.
.

เค้กราสเบอรีสำหรับท่านทู

หลังจากวันนั้นท่านทูจะอยากอาหารน้อยลงมาก ข้ากลัวว่าต่อไปมันจะส่งผลต่อสุขภาพของนาง ก็เลยตัดสินใจอบเค้กราสเบอรีตามแบบที่นางเคยทำ แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่รู้สูตร ข้าเที่ยวถามคนอื่นไปทั่ว แต่ไม่มีใครรู้สูตรของหวานจากต่างแดน ข้าก็เลยเอาทุกอย่างมาผสมกันให้หมด และหลังจากที่ลองทำเป็นร้อยๆ รอบ ในที่สุดข้าก็ทำอะไรที่คล้ายกับเค้กได้สักที

น่าเสียดายที่ดูเหมือนท่านทูจะไม่ชอบมันเลยไหลออกจากริมฝีปากของนาง ครั้งหน้าข้าจะลองพยายามทำให้ดีขึ้น


ข้าวโอ๊ดสำหรับท่านทู

การต้องเห็นท่านทูค่อยๆ ผายผอมลงทำให้ข้าเจ็บปวดมาก

วันนี้ข้าต้มข้าวโอ๊ดผสมน้ำผึ้งซึ่งน่าจะกินได้ง่าย ข้าคิด... คิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น หลังจาก 2 คำนางก็วางช้อนลง ซึ่งน่าแปลกใจมาก แต่ข้าไม่ยากบังคับนางก็เลยพานางกลับไปนอนที่เตียง

ตอนนั้นเองที่ข้าเพิ่งสังเกตว่าหัวใจของท่านทูไม่เต้น นางยังหายใจ และกระพริบตา แต่กลับไม่มีอะไรในหน้าอกของนาง มันดูราวกับว่านาง...


เครื่องดื่มสำหรับท่านทู

สัปดาห์ที่แล้ว ท่านทูดื่มน้ำเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

วันเวลาของข้าเต็มไปด้วยความพล่ามัว ข้าใช้เวลาตั้งแต่เช้าจรดค่ำอยู่ด้วยกันกับนาง พูดคุยกับนาง ข้าพูดถึงช่วงเวลาพิเศษที่พวกเราเคยมีร่วมกัน และนางก็ไม่เคยตอบข้ากลับมาเลย

คืนนี้ หลังจากที่ข้าพานางเข้านอน ข้าก็พบว่ามือของตัวเองกำลังกำอยู่รอบลำคอแสนสวยของนาง คงเป็นเรื่องง่ายดายมาก แค่ออกแรงบีบเล็กน้อยนางก็จะได้พบกับความสงบเสียที เป็นความคิดที่แย่อะไรอย่างนี้นะ อา ที่รัก โปรดยกโทษให้ข้าด้วย


เลือดสำหรับท่านทู

วันนี้ข้าผสมไวน์แดงลงไปในน้ำ ผสมกับเลือดของข้า แล้วใช้ปากป้อนมันให้กับท่านทู

ก่อนหน้านี้มีอะไรบางอย่างติดอยู่ในความคิดของข้า ท่านทูไม่เคยเรียกขออะไรจากข้า ทว่าครั้งนี้นางกลับร้องขอสิ่งหนึ่ง นางกล่าวว่า "ตายเพราะนาง" จะให้ข้าบอกว่าอย่างไรดีล่ะ ข้าทำให้นางกลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม

ซีโรกำลังเดินทางมา แต่จนกว่าจะถึงเวลานั้น พวกเราจะนอนกอดกันในวิหารนี้ ขับไล่ความหนาวเย็นที่ยังคงมาไม่ถึงให้แก่กันและกัน