บันทึกกาวๆ ของปลาดาวพ้นน้ำ

หมายเลข 4 พยายามตามกลิ่นไหม้ซึ่งน่าจะเป็นของยานขนส่งที่ระเบิด เขาต้องจัดการหมายเลข 6 และหมายเลข 21 ซึ่งติดไวรัสตรรกะให้ได้ แม้จะไม่เห็นหนทางชนะเนื่องจากบาดแผลและความเหนื่อยล้าที่เกิดจากการต่อสู้กับหมายเลข 3 พอคิดว่าทางบังเกอร์น่าจะส่งกำลังเสริมมาช่วยเหลือได้ เขาก็ตัดสินใจเปิดสัญญาณแจ้งตำแหน่งของตัวเอง ระหว่างทางเขาพบแคกตัสกำลังนั่งแขนบิดสั่นไปมา โดยมีร่างของฟลอคซ์กับโลตัสอยู่เบื้องหน้า พออีกฝ่ายเห็นหมายเลข 4 เดินถือดาบเข้ามาก็รีบยกมือขึ้นกลางอากาศ อธิบายว่าตนไม่ได้ติดไวรัส แต่ที่แขนเป็นเช่นนี้ก็เพราะกระแทกเสียหายตอนหล่นจากหน้าผา อีกทั้งลูกน้องของเขาก็ยังไม่ตาย เมื่อหมายเลข 4 เข้าไปดูก็พบว่าทั้งสองคนแค่สลบอยู่จริงๆ แคกตัสเล่าว่าเขาจำเป็นต้องแสร้งว่าติดไวรัสเพื่อพาคนของเขาหนี เมื่อได้เห็นทั้งสามคนปลอดภัย หมายเลข 4 ก็โล่งใจจนทิ้งตัวนั่งลงอย่างหมดแรง แต่ถึงจะรอดชีวิตมา พวกเขากลับไม่อาจยิ้มอย่างยินดี ที่ผ่านมาหมายเลข 4 เฝ้าแต่คิดหาวิธีพัฒนากลยุทธ์การต่อสู้ให้ตนเองกับหมายเลข 3 เพราะการมีกลยุทธ์มากขึ้นย่อมเพิ่มโอกาสที่พวกเขาจะรอดชีวิตไปด้วยกัน ทว่าตอนนี้หมายเลข 3 ตายแล้ว และเขาก็คือคนที่ฆ่าอ

ดูเหมือนไวรัสตรรกะจะทำให้การฟื้นฟูร่างกายของแอนดรอยด์เร็วกว่าปรกติ เมื่อหมายเลข 21 ได้สติก็ซัดใส่คนที่อยู่ใกล้ๆ ทันทีจนหมายเลข 22 กระเด็น แต่ดูเหมือนหมายเลข 21 จะไม่สามารถประมวลผลได้ว่าทำอะไรลงไป เขาเดินลากขา ร้องเรียกให้ฝาแฝดกลับมาหา หมายเลข 9 รีบกระโดดเข้าไประหว่างกลางทั้งสอง เขามีหน้าที่ดูแลสมาชิกหน่วย และเขาจะไม่มีวันวิ่งหนีไปคนเดียว หมายเลข 9 หยิบดาบขึ้นมา แต่ก็ถูกหมายเลข 21 โจมตีใส่จนอาวุธหลุดจากมือ เขาหลับตาแน่น แต่ความตายกลับไม่ได้มาเยือนตามที่คาด และเมื่อลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นหมายเลข 21 ถูกใครบางคนใช้ดาบแทงจากด้านหลัง คนที่ช่วยชีวิตของเขาไว้คือหมายเลข 2 หมายเลข 6 กำลังเพลิดเพลินกับการทรมานครูฝึกซึ่งตอนนี้ถูกเขาใช้ดาบฟันไปทั่วทั้งร่างจนเนื้อขาดรุ่งริ่ง เขายืนยันว่าสิ่งที่ตนทำไม่ได้เกิดจากไวรัส ถึงการฆ่าพวกหุ่นยนต์จะสนุก แต่การได้เห็นเพื่อนร่วมหน่วยทุกข์ทรมานทำให้เขามีความสุขมากกว่า หมายเลข 6 จินตนาการมานานแล้วว่าอยากหักนิ้วเรียวสวยของหมายเลข 21 อยากทำให้หมายเลข 22 ร้องไห้จนไม่มีเสียง และอยากใช้เวลาสองต่อสองเช่นนี้กับครูฝึก แม้แต่ตัวเขาเองยังสงสัยเลยว่าเพราะเหตุใดถึงถูกใส่ข้อมูล

หมายเลข 3 บอกว่าเขารอเวลาที่จะได้อยู่กับหมายเลข 4 ตามลำพังมานาน หมายเลข 4 ดูถูกเขาตั้งแต่วันแรกที่พบกัน ทั้งๆ ที่ใช้ดาบได้ดีกว่าปืน แต่กลับเปลี่ยนไปเป็น Gunner คำพูดที่ว่า "จำเป็นต้องมีคนที่สามารถทำหน้าที่ได้หลากหลายเพื่อทำให้ทีมมีประสิทธิภาพขึ้น" คงเพราะรู้สึกเวทนาและคิดว่านอกจากการเป็น Attacker แล้วเขาก็ไม่มีอะไรที่ทำได้ดีอีก อีกฝ่ายคงไม่รู้ว่านั่นทำให้เขารู้สึกโดดเดี่ยวมากแค่ไหน หมายเลข 3 เชื่อมาตลอดว่าเขากับหมายเลข 4 เป็นพี่น้องร่วมรบ ถึงเขาจะไม่มีวันเก่งกว่าอีกฝ่ายก็ไม่เป็นไร หวังแค่ว่าพวกเขาจะได้สู้เคียงบ่าเคียงไหล่ คอยระวังหลังให้กันและกัน ทั้งหมดที่เขาต้องการคือการถูกปฏิบัติด้วยอย่างคนที่เท่าเทียม แม้แขนของเขาจะยังสั่น หรืออีกฝ่ายจะร้องให้เขาหยุด หมายเลข 3 ก็ยังพยายามต่อยหน้าหมายเลข 4 ในที่สุดไวรัสก็ทำลายระบบล็อกไม่ให้ร่างกายฝืนทำเรื่องเกินกำลัง ร่างของเขาเบาขึ้นและความเจ็บก็หายไป เพียงเท่านี้เขาก็จะเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นจนสามารถสู้กับหมายเลข 4 ได้อย่างสูสี และเขาก็ไม่ต้องการอะไรในชีวิตมากไปกว่านี้ หมายเลข 3 วาดดาบชี้ให้คนตรงหน้ามาสู้กับตน และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเห็

หมายเลข 6 ดูไม่ใส่ใจกับสถาณการณ์ตรงหน้านัก เพราะรู้สึกมาก่อนแล้วว่าพวกตนสามารถเข้ามาในห้องควบคุมการขนส่งได้ง่ายเกินไป ขณะเดียวกันหุ่นยนต์จำนวนมากก็บุกเข้ามา ระหว่างที่เขากำลังคิดว่าภารกิจคงล่ม หมายเลข 21 ก็รวบรวมกำลังทำการเจาะระบบควบคุมการขนส่งจนสำเร็จ แต่ระบบรักษาความปลอดภัยก็ทำงาน ส่งผลให้พวกหุ่นยนต์รอบบริเวณรู้ว่ามีผู้บุกรุก หมายเลข 3 และหมายเลข 6 ต้องสู้กับเหล่าศัตรูที่ถาโถมเข้ามา โชคดีที่ไม่นานไม่นักทีม A กับทีม C ก็มาถึง และทุกคนก็ขึ้นยานขนส่งหนีออกมาได้ครบ แม้ยานขนส่งจะออกจากสถานีมาได้หลายชั่วโมง หมายเลข 2 ก็ยังไม่ได้ทำภารกิจ เขาตัดสินใจเดินแยกออกมาจากห้องควบคุมเพื่อหาโอกาสสังหารคนอื่น สมาชิกร่วมหน่วยคนแรกที่เขาพบคือหมายเลข 9 อีกฝ่ายสอบถามหาอาการบาดจ็บด้วยความเป็นห่วงจนหมายเลข 2 รู้สึกอึดอัด เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคุยโดยถามคนตรงหน้าว่าหากสงครามจบแล้วอีกฝ่ายอยากทำอะไร ทว่ามันกลับทำให้หมายเลข 9 หัวเราะ เขาไม่คิดว่าสงครามที่กินเวลายาวนานหลายพันปีนี้จะสามารถจบลงได้ง่ายๆ แต่เพราะกลัวหมายเลข 2 เก้อ เขาเลยลองคิดคำตอบอีกครั้ง ก่อนจะตอบว่าสิ่งที่เขาอยากทำคือการท่องเที่ยว แม้ว่าหน่วยโยร์ฮา

ถึงจะได้พบกับสมาชิกหน่วยคนสุดท้าย แต่ครูฝึกกลับไม่ได้มีสีหน้ายินดี หลังจากได้หมายเลข 9 ช่วยเปิดเครื่องให้ หมายเลข 2 ก็ฟื้นขึ้นมา ดูเหมือนว่าระหว่างเดินทางมาสมทบกับหน่วยบนพื้นโลก เขาจะถูกพวกหุ่นยนต์โจมตี Pod โดยสารจึงกระเด็นมาตกอยู่ในเขตภูเขาแทน แต่ยังไม่ทันที่ทุกคนจะทำอะไรมากกว่านั้น พวกหุ่นยนต์ก็จุดระเบิดลูกใหญ่เพื่อกำจัดผู้บุกรุก หมายเลข 9 ฟื้นขึ้นมาพร้อมอาการบาดเจ็บเล็กน้อย คนที่ได้สติก่อนหน้ามีครูฝึก หมายเลข 4 หมายเลข 6 และสมาชิกหน่วยต่อต้านทั้ง 3 คน พวกเขาค้นหาสมาชิกหน่วยที่เหลือจนพบ แต่หมายเลข 3 และหมายเลข 22 ก็หยุดทำงานไปแล้ว หมายเลข 9 จึงทำการซ่อมแซมร่างกายและอัพโหลดข้อมูลของทั้งสองที่เขาสำรองไว้ลงไปให้ใหม่ แต่ถึงเป็นเช่นนั้น เมื่อหมายเลข 3 ฟื้นขึ้นมาแล้วทราบว่าเวลาผ่านไปแล้วถึง 35 ชั่วโมง เขาก็แสดงความเจ็บใจออกมา สร้างความไม่เข้าใจแก่หน่วยต่อต้านทั้ง 3 คน หมายเลข 9 อธิบายว่าเป็นเพราะการสำรองข้อมูลขึ้นไปยังเซิร์ฟเวอร์จำเป็นต้องใช้เวลาและสัญญาณที่แรงพอ เขาจึงไม่อาจทำมันในระหว่างการต่อสู้ ดังนั้นยิ่งช่วงเวลาตอนฟื้นห่างจากตอนสำรองข้อมูลมากเท่าไร พวกเขาก็จะสูญเสียตัวตนไปมากเท่านั้

หนังสือนิยาย Nier Automata : YoRHA Boys รีวิวเบื้องต้นในส่วนของรูปเล่ม ส่วนตัวคิดว่าสัมผัสกระดาษสำนักพิมพ์ไทยทำได้ดีกว่าค่ะ และไม่แน่ใจว่าเพราะผู้เขียนไม่ค่อยได้อ่านหนังสือนิยายภาษาอังกฤษหรือเปล่า (ส่วนมากจะอ่านทางเว็บไซต์) เลยรู้สึกว่าเขาเว้นช่องไฟระหว่างบรรทัดค่อนข้างแคบ ทำให้ตัวหนังสือดูติดกัน และมีการใช้คำศัพท์ โดยเฉพาะการใช้สำนวนค่อนข้างยากกว่าที่เราคุ้นเคยกัน บางช่วงแปลไม่ออกเลย ต้องเปิดดิกกันรัวๆ แต่จุดที่ผู้เขียนรู้สึกไม่ดีเลยคือการตัดคำของเขาค่ะ เช่นคำว่า Others ถ้าเขียนไม่พอในบรรทัดนั้น เขาก็จะตัดคำเป็น Oth- ers เห็นแล้วผู้เขียนแทบร้อง WTF แล้วเป็นอย่างนี้ทั้งเล่ม ใครมีประสบการณ์กับหนังสือนิยายภาษาอังกฤษช่วยบอกทีว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปรกติหรือเปล่า เห็นแล้วตะหงิดใจมากเลยค่ะ ส่วนของเนื้อหา ช่วงต้นของนิยายจะเกริ่นถึงความเป็นมาของโครงการโยร์ฮา ตามเหตุการณ์ในละครเวที  NieR : Automata Concert Script 2 (Project YoRHa)  ที่ผู้เขียนเคยแปลไว้ แต่ถูกบรรยายผ่านมุมมองหมายเลข 9 แทนซินเนีย ส่วนเนื้อเรื่องหลักในเล่มจะเป็นแบบเดียวกับละครเวที YoRHA Boys (แต่อาจมีดัดแปลงบางส่วน) ซึ่งเป

เครดิท :  Nier Wikia แสงสดใสที่แผดเผาดอกไม้ไร้ผล เสียงกรีดร้องอันสิ้นหวังของมันจะส่งถึงพระเจ้าหรือเปล่านะ น้ำค้างยามเช้าปกคลุมชายฝั่ง บุรุษไปรษณีย์กำลังเดินอย่างไม่เร่งรีบ ลมหายใจของเขาเป็นไอสีขาว เขาต้องคอยหยุดเดินเป็นระยะเพื่อปรับสายรัดของกระเป๋าสะพายใบใหญ่ของตนด้วยเสียงโอดโอย "ให้ตายเถอะ นี่ต้องทำให้อาการบาดเจ็บที่ขาของข้าแย่ลงแน่... หือ" เงาดำขนาดใหญ่ปรากฏที่ด้านหน้า ตอนแรกเขาคิดว่ามันคือภูเขา แต่เมื่อหรี่ตาลงก็พบว่ามีสิ่งขนาดใหญ่บางอย่างอยู่บนแนวชายฝั่ง ชั่วขณะที่เห็นเงาดำนั้นร่างกายของเขาก็ตื่นตัวด้วยความกลัวที่มีต่อพวก Shades ปฏิกิริยาของบุรุษไปรษณีย์เป็นที่เข้าใจได้ ช่วงนี้มีคนหายตัวไปจากหมู่บ้านบ่อยๆ และมีข่าวลือหนาหูว่าเป็นฝีมือของพวก Shade บุรุษไปรษณีย์เพ็งมองแต่เงาดำนั่นไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย อีกอย่างก็ไม่เคยมี Shade ตัวใหญ่ยักษ์ขนาดนั้นเสียหน่อย พอเข้าไปใกล้เขาก็เห็นเรือขนาดใหญ่ลำหนึ่ง เสากระโดงของมันหัก และตัวเรือเองก็ไม่ได้สภาพดีกว่ากันเท่าไร บางทีมันอาจอับปางเพราะพายุ ปืนใหญ่ที่ยังหลงเหลืออยู่ทำให้บอกได้ว่ามันคือเรือรบ "ไม่น่าเชื่อเลยแฮะว่าเรือลำใหญ่