NieR Drama CD: Replicant Private High School

หลังจากแปลบทเครียดๆ มาแล้ว มาอ่านเนื้อเรื่องเบาสมองกันบ้างดีกว่า Replicant Private High School เป็นหนึ่งในดราม่าซีดีของ NieR Replicant ที่เป็นแนวพาโรดี้เฮฮา อ้างอิงตัวละคร และความสัมพันธ์จากเกมหลัก แต่เปลี่ยนเนื้อเรื่องเป็นแนวรักสดใสในรั้วโรงเรียนกันแทน โดยตัวละครในเนื้อเรื่องจะมีดังนี้

1. เนียร์ (น้องชาย) : นักเรียนชั้น ม.ปลาย ปี 3 เขารักโยนาห์ น้องสาวของเขามากจนไม่ค่อยให้ความสนใจอะไรอย่างอื่น ไคเนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กชอบทำราวกับเขาเป็นน้องชายของเธอ เขาเป็นเพื่อนกับเอมิล และเขายังมีนิสัยไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงเท่าไร
2. เนียร์ (พี่ชาย) : อาจารย์ฝึกสอนที่โรงเรียน เป็นพี่ชายของเนียร์ (น้อง) และโยนาห์ คิดว่าโยนาห์น่ารักสุดๆ เขากำลังสับสนกับความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนสมัยเด็กอย่างไคเน และเขาก็เป็นเหมือนน้องชายที่ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงมากนัก
3. ไคเน : เพื่อนร่วมชั้นของเนียร์ (น้อง) และเอมิล เป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่น้องครอบครัวเนียร์ เธอมีพี่ชายชื่อว่าไทเรนน์ ซึ่งไม่ค่อยถูกกัน และชอบทะเลาะกันบ่อยๆ เธอแอบชอบเนียร์ (พี่) เลยปฏิบัติกับเนียร์ (น้อง) ประหนึ่งน้องชายของตัวเอง
4. เอมิล : เพื่อนร่วมชั้นของเนียร์ (น้อง) และไคเน ตกหลุมรักแรกพบกับเนียร์ (พี่) ที่เป็นอาจารย์ฝึกสอน เลยอยากจะสานสัมพันธ์อันดีกับอีกฝ่าย... รวมไปถึงเรื่องทางกายด้วย เขารักไคเนเหมือนพี่สาว
5. โยนาห์ : น้องคนเล็กสุดในครอบครัวเนียร์ ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจึงมักป่วยอยู่เสมอ เธอได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมจากพี่ชายทั้งสอง แต่ถ้าให้เลือก เธอคิดว่าตัวเองสนิทกับเนียร์ (น้อง) มากกว่า เพราะเนียร์ (พี่) ตัวใหญ่จนเธอปฏิสัมพันธ์ด้วยลำบาก แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดเขาแต่อย่างใด
6. ไทเรนน์ : พี่ชายของไคเน อายุเท่ากับเนียร์ (พี่) และเป็นอาจารย์ฝึกสอนเหมือนกัน แต่เขาก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีนัก และเขายังมีความสัมพันธ์ค่อนข้างแย่กับน้องสาวด้วย
7. เดโวลา : อาจารย์สอนวิชาดนตรี ดูเหมือนเธอจะมีความรู้สึกบางอย่างให้กับเนียร์ (พี่) ปรกติเป็นคนร่าเริง แต่ตอนเมาจะนิสัยแบ๊วยิ่งขึ้น โปโปลาเป็นฝาแฝดของเธอ
8. โปโปลา : อาจาย์สอนวิชาภาษาญี่ปุ่น ออกจะรักเดโวลามากไปสักนิด ปรกติเป็นคนใจเย็น แต่พอเหล้าเข้าปากเมื่อไรก็ชอบทำลายข้าวของทุกที เดโวลาเป็นฝาแฝดของเธอ
9. ราชาแห่งฟาเคด : นักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างชาติที่เข้ามาเรียนร่วมชั้นกับเนียร์ (น้อง) เขาเป็นราชาตัวจริงเสียงจริง แถมยังมีภรรยาแล้วชื่อว่าฟิรา แต่นักเรียนคนอื่นไม่ค่อยเชื่อว่าเขาเป็นราชาจริงๆ หรือไม่ก็ไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้เท่าไร
10. ที่ปรึกษาของราชา : มักติดตามราชาไปทุกที เขาเป็นที่ปรึกษาของราชาแห่งฟาเคดจริงๆ นะ
11. ฟิรา : นักเรียนจากต่างโรงเรียน และภรรยาของราชาแห่งฟาเคด มีศักดิ์เป็นราชินีของต่างประเทศเลยทีเดียว
12. กริมัว ไวส์ ผู้อำนวยการโรงเรียน : เขามีอาการแพ้น้ำอย่างรุนแรง และไม่รู้ทำไมเขาจึงมักอยู่ระหว่างเดินทางติดต่อธุรกิจตลอด จนไม่ค่อยได้อยู่ในโรงเรียนมากนัก
13. กริมัว นัว อาจารย์ใหญ่ : มีอาการแพ้น้ำอย่างรุนแรงเช่นเดียวกับไวส์ เขากำลังรอคอยให้ชาโดวลอร์ด เจ้านายที่แท้จริงของเขากลับมา

สาสน์จากผู้อำนวยการ

โรงเรียนมัธยมเอกชน Replicant เป็นโรงเรียนที่จัดตั้งขึ้นเพื่อให้หนุ่มสาวได้ฝึกฝนตัวเอง ถึงอย่างไรก็ตาม ผมก็ให้ความสำคัญกับความต้องการของนักเรียนของเราแต่ละคน และตั้งใจที่จะชี้นำให้พวกเขาประสบสำเร็จในเส้นทางที่พวกเขาต้องการครับ

หนึ่งในคำขวัญประจำโรงเรียนของเราคือ "กล้าที่จะเลือก" ผมให้ความสำคัญกับการมอบอิสระให้นักเรียนโดยการสร้างทางเลือกหลายๆ ทางให้กับพวกเขา ในชีวิตของคนเราต้องเผชิญกับทางเลือกมากมาย และการเลือกโรงเรียนก็เป็นส่วนหนึ่ง พวกเรายินดีรอคอยที่จะเป็นหนึ่งในทางเลือกที่อาจไม่มีเหตุผลอะไรเหล่านั้น รวมไปถึงการเป็นทางเลือกสำคัญที่อาจเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิตด้วย

พวกเราอาจจะรู้สึกไม่มั่นใจเมื่อเวลาแห่งการตัดสินใจมาถึง แต่ผมก็หวังว่านักเรียนของเราทุกคนจะมีความหนักแน่นไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์แบบใด และมีความกล้ามากพอที่จะยอมรับผลการตัดสินใจของตัวเอง ถึงแม้พวกเขาจะต้องเสียสละของสำคัญบางอย่างเพื่อปกป้องคนสำคัญ ผมก็อยากให้พวกเขาสามารถก้าวเดินไปในเส้นทางที่พวกเขาได้เลือก และแน่นอนว่าจะต้องมีแสงสว่างรอคอยพวกเขาอยู่ข้างหน้าแน่นอน

นี่คือความหวังและภารกิจของพวกเราครับ

ประกาศเคอร์ฟิลครั้งสุดท้าย

ประชาสัมพันธ์ : ถึงเวลาเคอร์ฟิลแล้วค่ะ ถ้านักเรียนคนไหนยังอยู่ในอาคารเรียน กรุณากลับบ้านได้แล้วนะคะ
เดโวลา : แหม ข้างนอกนี่มืดเร็วจังเนอะ
โปโปลา : จริงด้วยสิ

เดโวลา : พรุ่งนี้ก็วันแข่งกีฬาแล้ว ฉันว่าไม่น่าจะมีนักเรียนคนไหนอยู่ที่นี่แล้วนะ ทำไมพวกเรายังต้องมาเข้าเวรกันด้วยล่ะเนี่ย
โปโปลา : เธออยากรีบกลับบ้านไปดื่มเหรอ
เดโวลา : ใช่แล้วจ้า ฉันอยากจะกลับบ้านเต็มแก่แล้ว

โปโปลา : เดโวลา เธอจะเป็นตัวแทนอาจารย์ลงแข่งวิ่งผลัดด้วยใช่หรือเปล่า
เดโวลา : แน่อยู่แล้วสิ แล้วเธอไม่ลงแข่งเหรอ
โปโปลา : ฉันขอผ่านดีกว่าจ้ะ ฉันชอบดูเฉยๆ มากกว่า

เดโวลา : แล้วก็นะ เกี่ยวกับเต้นรอบกองไฟตอนจบงานน่ะ ฉันได้ยินมาว่าพวกนักเรียนอยากให้พวกเราไปเต้นกับพวกเขางั้นเหรอ
โปโปลา : อืม การที่พวกเขาอยากให้เราไปเต้นด้วยนี่น่าแปลกดีเนอะ…
เดโวลา : หวา นี่เธอไม่รู้งั้นเหรอ

โปโปลา : เรื่องอะไรเหรอ
เดโวลา : ก็เหมือนกับพวกโรงเรียนอื่นไงล่ะ ที่เขาว่ากันว่าใครที่เต้นรอบกองไฟด้วยกันหลังงานจบเป็นคู่สุดท้ายจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป หรืออะไรประมาณนั้นน่ะ
โปโปลา : อ๋อ ถ้าอย่างนั้น... ฉันก็มีคนๆ หนึ่งที่อยากเต้นด้วยเหมือนกัน

เดโวลา: เอ๋ ใครเหรอ
โปโปลา: เป็นความลับจ้ะ อะ ยังมีใครอยู่ที่นี่อีกเหรอ
เดโวลา : มีใครอยู่ตรงนั้นหรือเปล่าน่ะ นี่มันเวลาเคอร์ฟิลแล้วนะ! ไม่มีใครอยู่นี่นา

เสียงหัวเราะชวนสยองดังขึ้น

ณ ห้องเรียน

ประชาสัมพันธ์ : พิธีเปิดงานจะจัดขึ้นที่สนามโรงเรียน นักเรียนที่เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว กรุณาไปรวมตัวกันที่สนามด้วยค่ะ
เนียร์ (น้อง) : โยนาห์!
โยนาห์ : อะ พี่คะ!

เนียร์ (น้อง) : เอ้า นี่ข้าวกลางวันของเธอ เธอลืมไว้ที่บ้านน่ะ
โยนาห์ : ขอบคุ... แค่กๆๆ
เนียร์ (น้อง) : อะ โยนาห์… เธออย่าฝืนตัวเองเกินไปในงานแข่งกีฬานะ เข้าใจไหม

โยนาห์ : หนูรู้ค่ะ หนูจะลงแค่แข่งโยนบอลอย่างเดียวค่ะ
เนียร์ (น้อง): ดีมาก ถ้าอย่างนั้น พวกพี่สองคนจะเอาใจช่วยเธอเองนะ!
โยนาห์ : อืม ขอบคุณมากค่ะพี่

เอมิล : สวัสดีครับ เนียร์
เนียร์ (น้อง) : อะ เอมิล!
โยนาห์ : เพื่อนของพี่เหรอคะ

เนียร์ (น้อง) : ใช่แล้ว เขาเป็นเพื่อนห้องเดียวกับพี่เอง เขาชื่อว่าเอมิลน่ะ
เอมิล : คนนี้คงเป็นน้องสาวของนายสินะ ผมชื่อเอมิลครับ
โยนาห์ : ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ หนูชื่อว่าโยนาห์ค่ะ

เอมิล : เธอโชคดีมากรู้ไหมที่มีพี่ชายแสนดีถึงสองคนอย่างนี้ ทั้งเนียร์คุง กับอาจารย์เนียร์เลย..
โยนาห์ : คุณรู้จักพี่ชายคนโตของหนูด้วยเหรอคะ
เอมิล : ต้องรู้จักแน่อยู่แล้วสิ ก็เขาเป็นอาจารย์ฝึกสอนคนใหม่นี่นา

เนียร์ (น้อง) : พี่เขาแนะนำตัวเองต่อหน้าทุกคนในประชุมตอนเช้าวันที่เธอไม่มาน่ะ
โยนาห์ : อ๋อ
เอมิล : จะว่าไปแล้ว การที่พี่น้องชื่อเดียวกันนี่หายากนะครับ

เนียร์ (น้อง) : อืม คือว่า.. ฉันคิดว่ามันต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างแหละ
เอมิล : เวลาเรียกกันคงจะลำบากมากเลยสินะครับ แต่... เขาต้องเป็น... พี่ชายที่ยอดเยี่ยมมากเลยใช่ไหมครับ อ๋อ นายเองก็เยี่ยมเหมือนกันนะ แต่ว่า... ผมจะพูดยังไงดีล่ะ นายสองคนเหมือนกันมาก แต่... เขาให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่มากกว่าน่ะ เวลาที่ผมอยู่ใกล้เขา กลิ่นเขาหอมมาก... ก็เลยทำเอาใจผมเต้นแรง...
ราชา : (มัวทำอะไรกันอยู่น่ะ เดี๋ยวก็สายหรอก!)

โยนาห์ : เอ๋ อะไรเหรอคะ
เนียร์ (น้อง) : ว่าไง ราชา
โยนาห์ : ราชา?

ราชา : (พิธีเปิดจะเริ่มแล้วไม่ใช่หรือไง)
เอมิล : อา จริงด้วยสิ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ครับ
โยนาห์ : เขาพูดอะไรเหรอคะ

เอมิล : ผมคิดว่าเขาบอกว่าถ้าเราไม่รีบ เดี๋ยวจะไปเข้าร่วมพิธิเปิดไม่ทันน่ะครับ
เนียร์ (น้อง) : เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากต่างประเทศน่ะ ทุกคนเรียกเขาว่าราชาแหละ
โยนาห์ : ว้าว เขาดูเหมือนราชาของอียิปต์โบราณเลยนะคะ

ที่ปรึกษา : (ราชาจะต้องไม่ไปสายเด็ดขาด เพราะฉะนั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ)
เอมิล : ผมว่าที่ปรึกษาต้องมาด้วยแน่เลย
โยนาห์ : ที่ปรึกษา?

เนียร์ (น้อง) : พี่ว่าเขาน่าจะเป็นคนที่ดูเลราชาน่ะ
โยนาห์ : ถ้าอย่างนั้นเขาก็เป็นราชาจริงๆ เหรอคะ
ที่ปรึกษา : (แน่นอนอยู่แล้ว)

เอมิล : ใช่แล้วล่ะ เขาบอกว่าเขาเป็นราชาจริงๆ แล้วก่อนหน้านี้เขาก็บอกว่าราชาจะไปสายไม่ได้ด้วย
โยนาห์ : ว้าว คุณเข้าใจภาษาที่พวกเขาพูดด้วยเหรอคะ
เอมิล : ก็พอได้บ้างน่ะครับ ส่วนมากผมอาศัยเดาเอาว่าตอนนี้เขาน่าจะพูดเรื่องเกี่ยวกับอะไรน่ะครับ

เนียร์ (น้อง) : พี่บอกแล้วไงว่าเอมิลเขาเก่งมากเลย
ที่ปรึกษา : (ราชาครับ โปรดรีบเถอะครับ ตอนนี้ราชินีกำลังรอพระองค์อยู่)
ราชา : (อืม งั้นต้องรีบแล้วล่ะ นี่ ทุกคน ไปกันได้แล้ว!)

เอมิล : เขาบอกให้เรารีบน่ะ ไปกันเถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวคุณไคเนได้อารมณ์เสียแน่เลยครับ
เนียร์ (น้อง) : ไคเนงั้นเหรอ โอ๊ย ให้ตายเถอะ งั้นพวกเราต้องรีบแล้วสิ ขอบใจที่เตือนนะ!
โยนาห์ : พี่คะ หนูจะตั้งใจเชียร์พี่เต็มที่เลย เพราะฉะนั้นเอาที่หนึ่งมาให้ได้นะคะ

เนียร์ (น้อง) : ได้เลย เดี๋ยวพี่จัดให้เอง

อาจารย์ฝึกสอน

ไคเน : ทำอะไรของนายน่ะ เนียร์ นายคิดจะไปร่วมงานแข่งกีฬาทั้งชุดสูทอย่างนั้นเหรอ
เนียร์ (พี่) : เธอลืมคำนำหน้าอะไรไปหรือเปล่า ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันมานาน แต่ตอนนี้ครูเป็นอาจารย์ของที่นี่แล้วนะ ไคเน
ไคเน : นายยังเป็นแค่อาจารย์ฝึกสอนนี่ อย่ามาทำเหมือนเป็นอาจารย์เต็มตัวแล้วนะ

เนียร์ (พี่) : ฮ่าๆ ว้าว ดุจังเลย เธอต้องพูดในพิธีเปิดงานเพราะเป็นประธานนักเรียนนี่นา แล้วมาอยู่ที่นี่อย่างนี้จะไม่เป็นอะไรเหรอ
ไคเน : ทำไมถึงคิดว่าไม่เป็นไรฟะ เพราะอย่างนี้ฉันถึงมาตามให้นายรีบเปลี่ยนชุดไปเข้าร่วมงานไง!
เนียร์ (พี่) : อา คือว่ามัน... มีปัญหานิดหน่อยน่ะ ชุดเล่นกีฬาที่ครูเตรียมไว้เมื่อคืนหายไปไหนไม่รู้ ครูกำลังคิดว่าจะทำยังไงดีอยู่เลย...

ไคเน : งั้นทำไมไม่รีบบอกให้เร็วกว่านี้ฟะ ไอ้**** ยังพอมีเวลาอยู่ เดี๋ยวฉันไปถลกเสื้อของคนอื่นมาให้นายก็แล้วกัน
เนียร์ (พี่) : ไคเน…
ไทเรนน์ : งั้นยืมของฉันก็ได้

เนียร์ / ไคเน : ไทเรนน์!
เนียร์ (พี่) : นายแน่ใจนะ?
ไทเรนน์ : ยังไงฉันก็ไม่คิดจะไปร่วมงานอยู่แล้วล่ะ

เนียร์ (พี่) : ขอบใจนะไทเรนน์ นายช่วยฉันได้เยอะเลย
ไทเรนน์ : ไม่เป็นไรหรอก
เนียร์ (พี่) : งั้นเดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ

ไทเรนน์ : ไม่ต้องมาจ้องฉันอย่างนั้นเลยนะไคเน เนียร์มันก็เป็นเพื่อนฉัน การที่เพื่อนสมัยเด็กที่บังเอิญได้มาฝึกสอนในโรงเรียนเดียวกันจะช่วยเหลือกันเนี่ยมันก็เรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ
ไคเน : ฉันไม่ขำด้วยหรอก
ไทเรนน์ : ไม่พอใจอะไรหรือไง

ไคเน : ไม่ใช่เรื่องของนาย
ไทเรนน์ : นี่ ไคเน เธอต้องเรียกฉันว่าพี่ชายคะสิ
ไคเน : ใครมันจะไปเรียกฟะ

ไทเรนน์ : อ๋อ ใช่ซี่ แล้วก็อีกอย่างนะ ไคเน
ไคเน : อะไรของนายอีก
ไทเรนน์ : เธออยากจะเต้นรอบกองไฟกับเนียร์สินะ

ไคเน : !!
ไทเรนน์ : ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงนี่ จริงไหมล่ะ บางทีพี่ชายสุดที่รักของเธอคนนี้อาจช่วยเธอได้ก็ได้นะ
ไคเน : หุบปากนะ ไม่งั้นฉันจะตัดไอ้ **** เห **** ของนาย แล้วเอามันอุดปากนายซะ!!

ไทเรนน์ : ฮ่าๆๆ เธอกล้างั้นเหรอ
เนียร์ (พี่) : ขอโทษที่ให้รอนะ
ไทเรนน์ : งั้นฉันไปดีกว่า ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ ไคเน

เนียร์ (พี่) : พวกเธอทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ
ไคเน : เออ ช่างหัวมันเถอะ
เอมิล : อะ อาจารย์เนียร์ กับคุณไคเนนี่นา ยังไม่ไปกันอีกเหรอครับ อะ อาจารย์เนียร์... อาจารย์ใส่ชุดเล่นกีฬาด้วยเหรอครับ... นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเห็นอาจารย์แต่งตัวแบบนี้... อาจารย์ดู... ดูดีมากเลยครับ แล้วอาจารย์ยัง... กลิ่นหอมมากด้วย

เนียร์ (พี่) : อ๋อ ชุดนี่ครูยืมคนอื่นเขามาน่ะ พอดีครูหาเสื้อของตัวเองไม่เจอ
เอมิล : แย่เลยนะครับ
เนียร์ (พี่) : อืม แต่ยังไงก็เถอะ เรารีบไปกันดีกว่า

เอมิล : โอเคครับ
เนียร์ (พี่) : ไคเน เธอก็ด้วยนะ
ไคเน : หืม...

คำทักทายของอาจารย์ใหญ่

ประชาสัมพันธ์ : เนื่องจากท่านผู้อำนวยการไวส์กำลังอยู่ระหว่างการเดินทางติดต่อธุรกิจ อาจารย์ใหญ่นัวจะเป็นตัวแทนกล่าวเปิดพิธิแทนนะคะ
นัว : ฮ่าๆๆ! สวัสดีทุกคน เรามาเริ่มเปิดฉากการต่อสู้กันดีกว่า ครูรู้ว่าสมัยนี้พวกเธอต้องทนทำตัวสงบเสงี่ยมเรียบร้อยกันแค่ไหน แต่วันนี้ได้เวลาที่พวกเธอจะได้ปลดปล่อยพลังให้เต็มเนี่ยวแล้ว!
เอมิล : พูดเปิดพิธิอย่างนี้จะดีเหรอเนี่ย...

เนียร์ (น้อง) : เฮ้อ ยังไงกริมัว นัว เขาก็เป็นอาจารย์ใหญ่นี่นะ ก็ช่วยไม่ได้หรอก
เอมิล : ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนี้ผู้อำนวยการไวส์จะออกไปติดต่อธุรกิจ แต่ที่จริงก็ทุกวันนั่นแหละ
ไคเน : นั่นสิ เขาบอกว่าผู้อำนวยการเดินทางไปติดต่อธุรกิจ แต่ฉันว่าต้องมีใครเอาเขาไปใช้เป็นกระดาษเช็ดก้นแน่

เอมิล : หมายความว่าเขาไปมีเรื่องกับคนอื่นเหรอครับ
เนียร์ (น้อง): ก็คงเป็นพวกเรื่องเงินๆ ทองๆ นั่นแหละ เออ อย่างที่เขาพูดกันว่าเรื่องของผู้ใหญ่ไงล่ะ
เอมิล : เนียร์คุง… ผมว่านายพูดตรงไปนะครับ…

ไคเน : ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอ้อมค้อมนี่! ยังไงเขาก็รู้กันทั่วบ้านทั่วเมืองอยู่แล้ว
เอมิล : คุณไคเน พูดแรงไปหน่อยหรือเปล่าครับ
เนียร์ (น้อง): เพราะงั้นเราถึงต้องพยายามเต็มทีเพื่อผู้อำนวยการไวส์ไงล่ะ!

นัว : ถ้าอย่างนั้นเรามาสู้จนกว่าจะตายไปข้างกันเถอะ!!
ประชาสัมพันธ์ : ขอประกาศเริ่มงานแข่งกีฬาครั้งที่สองของโรงเรียนมัธยมเอกชน Replicant เลยนะคะ

กองทัพเชียร์ลีดเดอร์

เนียร์ (พี่) : นายเอาข้าวกล่องให้โยนาห์หรือยัง
เนียร์ (น้อง) : อืม
เนียร์ (พี่) : แล้วชาร้อนล่ะ นายได้เอาให้เธอด้วยหรือเปล่า ชาเย็นๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพของเธอ...

ไคเน : นี่ ไอ้พี่น้องคลั่งน้องสาวตรงนั้นน่ะ ไปประจำที่ของพวกนายได้แล้ว!
เอมิล : เนียร์คุง อาจารย์เนียร์ครับ เป็นยังไงบ้างครับ ผมดูเป็นยังไงบ้าง
เนียร์ (น้อง) : ฮ่าๆๆ นายดูต่างจากปรกติมากเลย แต่ก็ดูดีนะ!

เนียร์ (พี่) : เอมิลแต่งชุดเชียร์ลีดเดอร์ ส่วนไคเนแต่งชุดกักกุรันยาวสินะ พวกเธอสองคนดูดีมากเลย
เอมิล : เอ๋ อา!! ขอบคุณมากครับ!!
ไคเน : หืม

เนียร์ (น้อง): ไคเน เธอดูเท่มากเลยล่ะ!!
เนียร์ (พี่) : ดูแมนมากจริงๆ
เนียร์ (น้อง) : อืม!

ไคเน : ไอ้พวกคลั่งน้องสาวเอ้ย ไป **** น้องสาวพวกนายไป๊!
เนียร์ (พี่) : พวกเราทำให้เธอโกรธเหรอ
เนียร์ (น้อง) : ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ พี่

เอมิล : โอ๊ย ให้ตายเถอะ นี่พวกคุณไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอครับ… พวกคุณต้องหัดเรียนรู้จิตใจของสาวน้อยไว้บ้างนะครับ
เนียร์ (พี่) : เอมิลเข้าใจจิตใจของสาวน้อยได้ยังไงกันนะ
เนียร์ (น้อง) : อืม ไม่เห็นจะเข้าใจเลยแฮะ

เนียร์ (พี่) : เขาแต่งชุดนั่นได้ดูเป็นธรรมชาติจนฉันลืมชมเลย... จะว่าไปทำไมเอมิลถึงแต่งเป็นเชียร์ลีดเดอร์ผู้หญิงล่ะ เขาเป็นผู้ชายนี่
เนียร์ (น้อง): อืม พี่ถามผิดคนแล้วล่ะ

พักทานอาหารกลางวัน

ประชาสัมพันธ์ : เรามีเวลาให้พักทานอาหารกลางวัน 1 ชั่วโมงนะคะ การแข่งวิ่งผลัดระหว่างอาจารย์กับนักเรียนจะเริ่มตอนเวลา 13.30 น. ขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมด้วยนะคะ
เอมิล : อะ เนียร์คุง! มาทานข้าวกลางวันด้วยกันสิครับ
เนียร์ (น้อง): ได้สิ รอแปบหนึ่งนะ

เอมิล : คุณไคเน ไม่มาทานข้าวกับพวกเราเหรอครับ
ไคเน : ฉันกินไปแล้วล่ะ
เนียร์ (น้อง): อะ อะไรกันเนี่ย

เอมิล : มีอะไรเหรอครับ
เนียร์ (น้อง) : กล่องข้าวของฉันมันไม่มีอะไรอยู่เลย!
เอมิล : หา?!

เนียร์ (พี่) : นี่ มีใครมีเอาข้าวกล่องมาเยอะหรือเปล่า
เนียร์ (น้อง) : ข้าวของพี่ก็หายไปเหมือนกันเหรอ
เนียร์ (พี่) : อืม พอเปิดมาก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วล่ะ

เนียร์ (น้อง) : ของผมก็ไม่มีอะไรอยู่เหมือนกัน
เนียร์ (พี่) : นายก็เหมือนกันเหรอ
ไคเน : ทั้งสองกล่อง... อร่อยมากเลยล่ะ

เนียร์ (พี่) : เอ๋ เธอกินไปงั้นเหรอ
ไคเน : กินไปเมื่อเช้าน่ะ
เนียร์ (พี่) : หา จริงเหรอไคเน?!

เนียร์ (น้อง) : แถมเธอยังกินไปก่อนพักกลางวันด้วย!
เอมิล : หรือว่า... คุณกินมันไปหลังจากที่ทั้งสองคนทำให้คุณโกรธเหรอครับ…
ไคเน : ก็ใช่น่ะสิ พวกนายมีปัญหาหรือไง

เนียร์ (พี่) : ไม่หรอก มันก็... มันก็แค่...
เนียร์ (น้อง) : ฉันหิวจัง…
โยนาห์ : พวกพี่ไม่มีข้าวกลางวันเหรอคะ

เนียร์ทั้งสองคน : โยนาห์!
โยนาห์ : พวกพี่ทั้งสองคนตัวโตกว่าหนู พี่ต้องกินนะคะ เอาข้าวกล่องของหนูไปเถอะค่ะ
เนียร์ทั้งสองคน : ไม่เป็นไรหรอก โยนาห์!

โยนาห์ : แต่ว่า...
เนียร์ (พี่) : พี่ไม่เป็นไรจริงๆ เธอกินไปเถอะ
เนียร์ (น้อง): ใช่ๆ เธอต้องกินจะได้มีแรงแข่งไง

เอมิล : ใช่แล้ว โยนาห์! อีกอย่าง... ผมมีข้าวกล่องเยอะพอสำหรับทุกคนเลย! นี่เป็นข้าวกล่องของผมเองครับ พอดีผมเอามาเยอะไปหน่อย เพราะฉะนั้น...
เนียร์ (พี่) : เยอะไปหน่อยเหรอ… นี่มันเยอะมากเลยนะ
เอมิล : อาจารย์ครับ ไม่ต้องกลับไปที่โต๊ะของอาจารย์หรอกครับ มาทานข้าวกับพวกเราที่นี่เถอะ

เนียร์ (น้อง) : …อาหารข้างในนี่มันเยอะกว่าข้าวกล่องปีใหม่อีกนะ!!
เนียร์ (พี่) : 1 2 3 4 5 6 7 8… นี่เธอเอากล่องมากี่ชั้นกันเนี่ย!?
เอมิล : เชิญทานได้ตามสบายเลยครับ เซบาสเตียน พ่อบ้านของผมเขาทำให้เมื่อเช้าครับ

ราชา : (อะไรกัน พวกนายไม่มีข้าวกลางวันอย่างนั้นเหรอ)
เนียร์ (น้อง) : อะ ราชา!
ราชา : (ถ้าอย่างนั้นมาทานของเราเถอะ!)

เอมิล : ผมคิดว่าเขาพูดว่า "กินข้าวของเราเถอะ" ครับ ว้าว ผมไม่เคยเห็นอาหารหน้าตาแบบนี้มาก่อนเลยครับ!
เนียร์ (น้อง) : แล้ว เออ... ที่ปรึกษาก็เอาจานออกมาเพิ่มเรื่อยๆ อีก... ให้พวกเรากินจะไม่เป็นอะไรเหรอ
ที่ปรึกษา : (พวกเราติดหนี้บุญคุณพวกคุณอยู่ เพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ แล้วทานตามสบายเถอะครับ)

เอมิล : อืม เขาพูดว่าพวกเราเคยช่วยพวกเขาไว้ เพราะฉะนั้นเชิญทานได้เลยครับ
เนียร์ (พี่) : เขายังเอาอาหารมาเพิ่มอีกเหรอ... นี่เยอะแค่ไหนกันเนี่ย
ที่ปรึกษา : (เดี๋ยวราชินีฟิราจะมาร่วมโต๊ะกับพวกเราด้วย เพราะฉะนั้นมาทานด้วยกันเถอะครับ)

เอมิล : ราชินีฟิราอยู่ที่นี่ด้วยเหรอครับ
ฟิรา : (ขอโทษค่ะ ขออนุญาตให้ฉันร่วมโต๊ะด้วยนะคะ)
เนียร์ (น้อง) : เธอคือฟิราเหรอ

ราชา : (เธอเป็นภรรยาของเราเอง!)
เอมิล : ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดล่ะก็ เขาบอกว่าเธอเป็นภรรยาของเขาครับ
เนียร์ (พี่) : พวกเขาแต่งงานกันแล้วเหรอ

ฟิรา : (ฉันเขินจังเลยค่ะ…)
เอมิล : ท่าทางจะเป็นอย่างนั้นนะครับ! คุณได้เป็นเจ้าสาวแล้วสินะครับ โชคดีจัง ผมอิจฉามากเลยครับ!
เนียร์ (น้อง) : อิจ…ฉา?

เนียร์ (พี่) : ถ้าอย่างนั้น ต้องนั่งตรงไหนยังไงล่ะเนี่ย…
ราชา : (อย่าพิธีรีตองไปเลย ทานเถอะ)
เนียร์ (น้อง) : อืม เขาคงอยากให้เราทานน่ะครับ

ฟิรา : (เชิญเลยค่ะ)
ราชา : (ยิ่งทานด้วยกันหลายคน อาหารก็ยิ่งอร่อยขึ้นนะ)
เอมิล : ผมก็ว่าอย่างนั้นครับ เขาพูดว่า "มาทานด้วยกันเถอะ" น่ะครับ

ราชา : (ไคเน คุณยังทานได้อีกใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นก็มาทานด้วยกันเถอะ)
เนียร์ (พี่) : ไคเนยังทานได้อีก งั้นเหรอ
ไคเน : หืม

เอมิล : มาท่านด้วยกันเถอะครับคุณไคเน
ไคเน : ถ้านายไม่กิน ก็ส่งมาทางนี้
เนียร์ (น้อง) : ยังไงก็มีเยอะแยะอยู่แล้วนี่ เธอกินเท่าที่อยากได้แน่

เนียร์ (พี่) : เอ้า นี่ตะเกียบนะ
ไคเน : เตรียมพร้อมดีนี่
เนียร์ (น้อง) : โยนาห์เองก็กินเยอะๆ นะ

โยนาห์ : จะดีเหรอคะ
ราชา : (เราไม่ถือหรอก)
เนียร์ (น้อง) : เห็นไหม ไม่เป็นไรสักหน่อย

โยนาห์ : ขอบคุณค่ะ
เอมิล : ทานแล้วนะครับ
ประชาสัมพันธ์ : การแข่งวิ่งผลัดระหว่างอาจารย์กับนักเรียน จะเริ่มเวลา 13.30 น. นักกีฬาโปรดเตรียมตัวด้วยนะคะ

เอมิล : เมื่อกี้ประกาศของแข่งวิ่งผลัดระหว่างอาจารย์กับนักเรียนใช่ไหมครับ
เนียร์ (น้อง): อืม ปีนี้ฉันลงแข่งในฐานะตัวแทนนักเรียน ชั้นปีสุดท้ายล่ะ
เอมิล : ผมจะเชียร์นายเอง

เนียร์ (พี่) : โชคดีนะ
โยนาห์ : พยายามเข้านะคะพี่
เนียร์ (น้อง) : ขอบใจนะ

ห้องน้ำ

ประชาสัมพันธ์ : นักกีฬาที่จะลงแข่งวิ่งผลัดระหว่างอาจารย์กับนักเรียน โปรดมารวมตัวกันที่สนามแข่งได้แล้วค่ะ
เอมิล : อาจารย์เนียร์… กลิ่นหอมจังเลยครับ… หวาน… เหมือนลูกอมเลย…
เนียร์ (พี่) : เอมิล?

เอมิล : อะ อย่าโกรธผมนะครับ อาจารย์เนียร์!
เนียร์ (พี่) : อืม ครูไม่ได้อะไรหรอก ก็แค่... ตั้งแต่เกิดมาจนโตขนาดนี้ ครูยังไม่เคยได้ยินใครชมครูแบบนั้นเลยน่ะ…
เอมิล : ผม... คือว่าผม...

โปโปลา : อาจารย์เนียร์คะ ช่วยมาทางนี้หน่อยสิคะ
เนียร์ (พี่) : อาจารย์โปโปลา
เอมิล : อาจารย์โปโปลาครับ อย่าหิ้วหลังคอเสื้อผมเหมือนแมวสิครับ ปล่อยผมลงเถอะครับ

โปโปลา : ปรกติในการแข่งวิ่งผลัดเราจะให้ตัวแทนอาจารย์กับนักเรียน ม.6 มาแข่งกัน แต่พอดีอาจารย์เกรเทลได้รับเจ็บที่แขนซ้าย เขาเลยมาลงแข่งเป็นผลัดสุดท้ายไม่ได้พราะรับไม้ไม่ไหวน่ะค่ะ คุณช่วยลงแข่งแทนเขาได้หรือเปล่าคะ
เนียร์/เอมิล: หา?!
โปโปลา : อาจารย์ที่วิ่งก่อนคุณคือเดโวลาค่ะ เธอไปรออยู่ที่จุดเริ่มต้นแล้ว รีบไปเถอะค่ะ

เอมิล : อาจารย์เนียร์ครับ อาจารย์จะตั้งใจวิ่งเต็มที่เลยใช่ไหมครับ ผ่ะ ผมจะเชียร์อาจารย์นะครับ!!
เนียร์ (พี่): เอมิล ทำไมเธอถึงดีใจขนาดนี้ล่ะ
โปโปลา : อาจารย์เนียร์คะ ในเมื่อคุณต้องลงแข่งฝั่งอาจารย์ คุณก็ต้องแข่งกับน้องชายของคุณสินะคะ

เนียร์ (พี่): ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับ ก่อนหน้านี้น้องชายผมก็บอกว่าเขาเป็นตัวแทนนักเรียนปี 3 เหมือนกัน…

วิ่งผลัดไม้สุดท้าย

ประชาสัมพันธ์ : ทุกคน ตัวแทนฝั่งอาจารย์ อาจารย์เดโวลาวิ่งมาแล้วค่ะ แล้วที่ตามมาติดๆ ก็คือไค ตัวแทนฝั่งนักเรียนปี 3 ค่ะ
ไคเน : !!
เนียร์ (น้อง) : ไคเน เร็วเข้า อีกนิดเดียว!!

ไคเน : นายเนียร์ตัวเล็ก!!
เนียร์ (น้อง) : ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ!
เดโวลา : อาจารย์เนียร์ อย่ายอมให้พวกเขาชนะนะคะ!!

เนียร์ (พี่) : ไว้ใจผมได้เลยครับ!
ประชาสัมพันธ์ : ไม้ถูกส่งต่อให้นักวิ่งสุดท้ายแล้วค่ะ ว้าว ไม่มีคนอื่นวิ่งตามทั้งสองคนทันเลย อีกอย่าง พวกเขายังเป็นพี่น้องกันด้วยค่ะ แล้วใครจะชนะกันล่ะเนี่ย!?
โปโปลา : ทำได้ดีมากเลย เดโวลา

เดโวลา : ขอบใจนะโปโปลา อาจารย์เนียร์จะชนะหรือเปล่านะ
โปโปลา : ดูเหมือนอาจารย์เนียร์ใกล้จะตามเขาทันแล้วล่ะ แต่ยังไงนี่ก็เป็นการแข่งที่ดุเดือดมากเลย
ประชาสัมพันธ์ : ท่าทางอาจารย์เนียร์จะเริ่มช้าลงนิดหนึ่งแล้วนะคะ หรือว่านี้จะเป็นโอกาสของตัวแทนนักเรียนเนียร์คุงแล้ว อะ ระยะห่างระหว่างพวกเขาค่อยๆ แคบลงแล้วค่ะ…!!

โยนาห์ : ทั้งสองคนพยายามเข้านะคะ!
เอมิล : อา ไม่นะ ผมต้องเชียร์เนียร์คุง แต่... โอ๊ยย ทั้งสองคน พยายามเข้านะครับ!!
ไคเน : พวกเราจะแพ้พวกอาจารย์ไม่ได้เด็ดขาด! ถ้านายปล่อยให้เขาชนะล่ะก็ ฉันจะตัด*****ของนายซะ ได้ยินไหม!

เดโวลา : ไปเลย อาจารย์เนียร์ เอาชนะเขาให้ได้นะคะ!!
เอมิล : หวา อาจารย์เนียร์ตามทันแล้ว!
ไคเน : อะไรนะ!?

ประชาสัมพันธ์ : เข้าเส้นชัยแล้วค่าาา!!!
เอมิล : เขาชนะแล้ว!!

วันนี้ทำได้ดีแล้วหรือยังนะ

เอมิล : เนียร์คุง พวกนายสองคนเก่งมากเลย ยอดเยี่ยมสุดๆ เท่มากจริงๆ!!
เนียร์ (น้อง): แฮะๆ ขอบใจนะ
ไคเน : เฮ้ย เจ้าเนียร์ตัวเล็ก

เนียร์ (น้อง ): อา ไคเน ขอโทษด้วยนะ... ฉันแพ้แล้วล่ะ ทั้งๆ ที่เธออุตสาห์ส่งไม้ให้ดีแล้วแท้ๆ…
ไคเน : เออ นายก็ทำได้ไม่เลวหรอก
เนียร์ (น้อง) : ขอบใจนะ

เนียร์ (พี่): หายากนะเนี่ยที่เธอจะชมคนอื่นน่ะ ไคเน
ไคเน : หมายความว่ายังไง
เดโวลา/โปโปลา : อาจารย์เนียร์คะ

เดโวลา : อาจารย์เนียร์ คุณชนะแล้ว!!
เนียร์ (พี่) : อาจารย์เดโวลา…
เดโวลา : คุณทำได้ดีมากจริงๆ อย่างนี้งานเลี้ยงหลังงานต้องสุดเหวี่ยงแน่ๆ โปโปลาเองก็ดีใจเหมือนกันค่ะ!!

เนียร์ (พี่) : อาจารย์เดโวลา อาจารย์โปโปลาครับ พวกคุณสองคนคออ่อนนี่ครับ... คุณยังจำได้หรือเปล่าว่าตอนงานเลี้ยงต้อนรับเกิดอะไรขึ้น…
เดโวลา: อา งานเลี้ยงต้อนรับเหรอ นั่นสินะคะ ฉันเองก็จำเรื่องคืนนั้นไม่ค่อยได้เหมือนกัน... เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ ฉันมีเหล้าดีๆ หมักอยู่ในห้องทดลองวิทยาศาสตร์ด้วยนะคะ
เนียร์ (พี่) : ปัญหามันอยู่ตรงที่พวกคุณจำอะไรไม่ได้เลยต่างหากล่ะครับ

เดโวลา: ขอไปดื่มก่อนงานเต้นรอบกองไฟก่อนนะคะ เอาล่ะ พวกเธอ พวกครูจะกลับมาหาพวกเธอทีหลังนะ เอมิลก็เลิกเกาะกลุ่มกับพวกเขาแล้วไปช่วยคนอื่นทำความสะอาดได้แล้วนะจ้ะ
เอมิล: เอ๋ ไม่นะ อาจารย์เนียร์ครับ!
เนียร์ (พี่) : เฮ้อ ให้ตายสิ ไม่น่าดื่มจนกว่าจะเต้นรอบกองไฟเสร็จเลย…

ไคเน : นี่ เนียร์
เนียร์ (พี่) : ครูไม่ได้บอกไปแล้วเหรอว่าตอนที่อยู่ในโรงเรียนให้เรียกว่าอาจารย์เนียร์น่ะ
ไคเน : คราวหน้าฉันต้องชนะแน่

เนียร์ (พี่) : หา?
ไคเน : ถึงพวกเราจะแข่งวิ่งผลัดแพ้ แต่ฉันขอท้านายแข่งอย่างอื่นอีก แล้วคราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้นายชนะหรือว่าหนีด้วย!!
เนียร์ (พี่) : แข่งตรงๆ กับเธองั้นเหรอ ฟังดูน่าสนใจดีนะ

ไคเน : มือนายไปโดนอะไรมาน่ะ!!
เนียร์ (พี่) : มือเหรอ อ๋อ สงสัยคงจะโดนบาดตอนที่รับไม้ตอนแข่งน่ะ
ไคเน : แล้วมัวทำอะไรอยู่เล่า มานี่เลย!!

เนียร์ (พี่) : ไคเน!
ราชา : (ไคเน หายไปไหนเหรอ)
เอมิล: หือ คุณไคเนไปไหนเหรอครับ อะ จริงด้วย ผมไม่เห็นเธอสักพักแล้วล่ะ

ราชา : (ที่ปรึกษาของเราเอาขนมมาเต็มไปหมด เพราะฉะนั้นช่วยบอกไคเนกับเนียร์ด้วยนะว่าให้มาทานได้เลย)
เอมิล : ว้าว คุณมีขนมด้วยเหรอครับ ได้เลยครับ เดี๋ยวผมบอกพวกเขาเอง หวา... ราชาก็ไปอีกคนแล้ว ผมสงสัยจังหว่าคุณไคเนหายไปไหน แต่ถ้าเราเอาขนมทั้งหมดของราชามาไว้ที่นี่ เดี๋ยวคุณไคเนก็ตามกลิ่นขนมมาเองล่ะมั้ง
ไคเน : พูดเรื่องขนมอะไรกัน!?

เนียร์ (พี่) : ไคเน นี่เธอหิวอีกแล้วเหรอ
เอมิล : อะ คุณไคเนกับอาจารย์เนียร์!
ไคเน : ฉันก็กินทุกอย่างได้ตลอดนั่นแหละ

เอมิล : พวกคุณสองคนหายไปไหนกันมาเหรอครับ เอ๋ อาจารย์เนียร์ มือของอาจารย์เป็นอะไรเหรอครับ!
เนียร์ (พี่) : อ๋อ นี่น่ะเหรอ แค่โดนบาดนิดหน่อยน่ะ
เอมิล: อาจารย์บาดเจ็บเหรอครับ อา นี่มันเรื่องใหญ่นี่นา แค่เอาผ้าพันไว้อย่างนี้จะดีเหรอครับ

เนียร์ (พี่) : ไม่เป็นไร ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดหรอก
เอมิล : ไม่ใช่เรื่องใหญ่งั้นเหรอครับ… แต่วิธีพันอย่างนั้นมันดูแน่นเกินไป...  ไม่ใช่ว่าผมชอบเรื่องผูกๆ มัดๆ หรืออะไรประมาณนั้น แต่ว่า... ไม่ ไม่ใช่สิ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น... แต่ถ้าเลือกได้ผมขอเป็นคนถูกมัดดีกว่า ถึงอย่างนั้น... ถ้าเป็นอาจารย์ล่ะก็ ผมยอมเป็นคนมัด... หวา นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ…!
เนียร์ (พี่) : เขาตื่นตูมเกินไปใช่ไหมเนี่ย

ไคเน : อะไร นายมีปัญหากับผ้านั่นหรือไง
เนียร์ (พี่) : เออ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก
ประชาสัมพันธ์ : พิธีปิดงานจะเริ่มแล้วค่ะ ขอให้นักเรียนทุกคนไปรวมตัวกันตามชั้นเรียนของตัวเองด้วยนะคะ

เต้นรอบกองไฟ

เนียร์ (น้อง) : ปีนี้พวกเราก็เป็นนักเรียนปี 3 แล้ว นี่คงเป็นการเต้นรอบกองไฟครั้งสุดท้ายของพวกเราสินะ
ไคเน : นายก็กลับมาในฐานะอาจารย์ฝึกสอนเหมือนพี่ของใครบางคนก็ได้นี่
เอมิล : อะ จริงสิ… คุณเองก็มีพี่ชายเหมือนกันนี่นะ คุณไคเน

ไคเน : ไม่มีเฟ้ย!
เอมิล: เอ๋
เนียร์ (น้อง) : แหม เอาหน่า ไคเน… แต่จะว่าไป… ทำไมเธอถึงแต่งตัวอย่างนั้นล่ะ ก็ดูน่ารักดีอยู่หรอก แต่นี่มันชุดเชียร์ลีดเดอร์ที่เอมิลใส่ก่อนหน้านี้นี่นา

เอมิล : อืม เธอเอาชุดของผมไปน่ะครับ ตอนนี้ผมก็เลยต้องใส่ชุดเล่นกีฬามาเต้นรอบกองไฟอย่างนี้…
ไคเน : โถ่ ฉันแค่เปลี่ยนเพราะเสื้อของฉันมันชุ่มเหงื่อแล้วเท่านั้นแหละ
เอมิล: อา คุณไคเนนี่ล่ะก็!

ไคเน : จะว่าไป เอมิล... ทำไมนายตัวหนาอย่างกับใส่เสื้อหลายชั้นเนี่ย
เอมิล: อ๋อ สงสัยฮูดจะทำให้ตัวดูอ้วนขึ้นน่ะครับ พูดอย่างนี้ใจร้ายจังเลย อะ อาจารย์เนียร์!
เนียร์ (พี่) : อยู่ที่นี่กันเองเหรอ พวกเธอเห็นอาจารย์เดโวลา กับอาจารย์โปโปลาบ้างหรือเปล่า

เนียร์ (น้อง) : หา พวกอาจารย์ฝาแฝดน่ะเหรอ พวกเราไม่เห็นเลยนะ
เอมิล : มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ
เนียร์ (พี่) : อ๋อ ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก… ไคเน ทำไมจู่ๆ เธอถึงแต่งชุดเชียร์ล่ะ

ไคเน : ฉันเปลี่ยนเพราะเสื้อมันชุ่มเหงื่อแล้วน่ะ
เนียร์ (พี่) : แต่ว่า เสื้อตัวนั้นมัน…
ไคเน : อยากพูดอะไรงั้นเหรอ

เอมิล: อา คุณไคเน ใจเย็นหน่อยสิครับ…
ไคเน : ฉันก็ใจเย็นอยู่นี่ไง!!

ไคเนสะบัดมือเอมิลแรงไปจนอีกฝ่ายล้มลง

เอมิล: หวา!
เนียร์ (น้อง) : อา ไคเน อย่าทำตัวพาลอย่างนี้สิ! เธอทำเขาล้มแล้วนะ!
ไคเน : เอมิล… …ขอโทษทีนะ

เอมิล : ไม่ ไม่เป็นไรหรอกครับ เป็นความผิดของผมเอง…
เนียร์ (พี่) : นายยืนไหวหรือเปล่า?

เนียร์ (พี่)  ส่งมือให้เอมิล

เนียร์ (พี่) : เอมิล…  เสื้อเล่นกีฬาของเธอมันเลิกขึ้นมาแล้วน่ะ
เอมิล : ห่ะ
เนียร์ (น้อง) : นี่นายใส่เสื้ออีกชั้นอยู่ข้างในเสื้อเล่นกีฬางั้นเหรอ

ไคเน : นั่นมันร้อนตายชักเลยไม่ใช่หรือไง มิน่าล่ะนายถึงดูตัวหนาอย่างนั้นน่ะ!
เอมิล : เอ๋ ไม่ใช่นะครับ ไม่ใช่อย่างนั้น…
เนียร์ (พี่) : อืม นั่นมันชุดออกกำลังกายของครูไม่ใช่เหรอ…

เอมิล: ผ่ะ ผ่ะ ผ่ะ ผ่ะ ผม… ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้น่ะครับ ...ขอตัวก่อนนะครับ!!

เอมิลวิ่งหนีไป

ไคเน : รอเดี๋ยวสิเอมิล!!

ไคเนวิ่งตามเอมิลไป

เนียร์ (น้อง) : อืม… นั่นเสื้อของพี่เหรอ ทำไมเอมิลถึงอยากเอาเสื้อของพี่ไปใส่ล่ะ…
เนียร์ (พี่) : อืม พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ...แต่ยังไงก็เถอะ พี่ตามสองคนนั้นไปดีกว่าแฮะ
เนียร์ (น้อง): โอเค

เนียร์ (พี่) วิ่งออกไป

โยนาห์ : พี่คะ
เนียร์ (น้อง): มีอะไรเหรอโยนาห์
โยนาห์ : อืม คือว่า... หนูอยากเต้นรอบกองไฟกับเขาด้วยเหมือนกัน...

เนียร์ (น้อง ): อืม ได้สิ
โยนาห์ : ถ้าอย่างนั้น พี่จะช่วยเต้นกับหนูได้หรือเปล่าคะ
เนียร์ (น้อง) : ได้อยู่แล้ว!

ไคเน : ให้ตายเถอะ นี่นายไม่ได้สังเกตเลยหรือไง
เนียร์ (พี่) : ก็ครูไม่นึกมาก่อนนี่ว่าเอมิลจะเอาเสื้อของครูไปใส่น่ะ
ไคเน : จริงเหรอ

เนียร์ (พี่) : เอ๋ นั่นโยนาห์นี่นา
ไคเน : หา?

เนียร์ (พี่) กับไคเนมองเนียร์ (น้อง) และโยนาห์เต้นด้วยกัน

โยนาห์ : แฮะๆๆ พี่คะ พี่เต้นเร็วเกินไปแล้ว
เนียร์ (น้อง) : อะ ขอโทษที งั้นเราเต้นช้าลงกว่านี้ดีกว่าเนอะ
โยนาห์ : อืม

เนียร์ (พี่) : โยนาห์เต้นรอบกองไฟด้วยงั้นเหรอ ดีจริงๆ
ไคเน : ทำไม นายอยากเต้นด้วยเหรอ
เนียร์ (พี่) : ไม่หรอก ครูก็แค่…

ไคเน : ฉันเป็นคู่เต้นให้นายได้นะ ถ้านายอยากล่ะก็
เนียร์ (พี่) : ไคเน…
ไคเน : นายคงไม่กล้าปฏิเสธใช่ไหม

เนียร์ (พี่) : ไม่หรอก... ได้สิ
ไคเน : ถ้านายเหยียบเท้าฉันล่ะก็ นายตายแน่
เอมิล : คือว่า…

เนียร์ (พี่) : เอมิล
เอมิล : ผมขอโทษเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยครับ… จะเป็นอะไรหรือเปล่าถ้าผมจะขอเต้นกับพวกคุณด้วย
เนียร์ (พี่) : ได้สิ เอมิล

เอมิล : อาจารย์เนียร์ครับ
เนียร์ (พี่) : แต่การไปเอาเสื้อของคนอื่นมาใส่เพราะเธอไม่มีเสื้อของตัวเองเป็นเรื่องไม่ดีนะ
เอมิล : หา อ๋อ คือว่าผม เออ... อาจารย์พูดถูกแล้วครับ ผมต้องขอโทษด้วยครับ

ไคเน : โอ๊ย เลิกพูดมากแล้วรีบมาล้อมวงกันได้แล้วหน่า
เอมิล: คุณไคเน… ได้เลยครับ!
ไคเน : ถ้างั้น จะเต้นยังไงดีล่ะ เราจะแค่หมุนเป็นวงกลมไปเรื่อยๆ โดยไม่เปลี่ยนคนเต้นกันเหรอ

เอมิล : ถ้าเราเข้าไปเต้นกับนักเรียนคนอื่นแบบจับมือเป็นวงอย่างนี้ต้องสนุกมากแน่เลยครับ แต่.... ตอนนี้มีพวกเราอยู่แค่วงเดียวเอง…
เนียร์ (น้อง) : ถึงอย่างนั้นก็เถอะ จังหวะเพลงมันค่อนข้างเร็วนะ ถ้าโยนาห์ล้มล่ะ
เนียร์ (พี่) : เราจะให้เกิดเรื่องอย่างนั้นไม่ได้ อีกอย่าง ยังเร็วเกินไปด้วยที่จะให้โยนาห์เต้นกับพวกเด็กผู้ชายน่ะ…

ไคเน : เลิกงี่เง่าสักทีได้ไหมไอ้พวกคลั่งน้องสาว!
โยนาห์ : แฮะๆๆ แต่ว่านี่มันสนุกจังเลยนะคะ
เนียร์ (น้อง) : อืม พี่มีความสุขมากที่ได้เต้นกับเธอ โยนาห์

เอมิล : ผมก็เหมือนกันครับ ผมดีใจจริงๆ ที่ได้เต้นกับทุกคนอย่างนี้
เนียร์ (พี่) : ฮ่าๆๆ ถ้าครูไม่ไปเต้นกับพวกอาจารย์คนอื่นจะเป็นอะไรไหมเนี่ย ยังไงครูก็เป็นอาจารย์นี่นา
เดโวลา : (เสียงเมา) อาจารย์เนียร์ขา…

เนียร์ (พี่) : อาจารย์เดโวลา!
ไคเน : อึย ตัวเธอกลิ่นเหล้าหึ่งเลย!
เดโวลา : ฉันอยากจะ… เต้น… เต้นกับคุณด้วยเหมือนกันค่ะ เมี๊ยว~

เอมิล : เดี๋ยวนะครับ ทำไมเธอถึงทำเสียงอย่างนั้นล่ะครับ
เนียร์ (พี่) : ครูยังไม่ได้บอกไปเหรอ

เดโวลา : ขา ค่ะ! อาจารย์เนียร์… ตอนแข่งวิ่งผลัด… คุณ… ดูเท่มากเลยนะคะ เมี๊ยว~
เอมิล : แถมเธอยังทำตัวไม่เหมือนปรกติด้วยครับ
เนียร์ (พี่) : อืม… พอเธอเมาก็เป็นอย่างนี้แหละ เหมือนกับตอนงานเลี้ยงต้อนรับเลย

เดโวลา : มาเต้นด้วยกันเถอะ เมี๊ยว~
ไคเน : ถ้าจะมาร่วมวงด้วยก็รีบมาสิคะ!
เดโวลา : ขอบคุณมากจ้า~ พวกเธอใจดีจังเลย

เอมิล : รู้สึกแปลกๆ นะครับที่เธอทำตัวแบ๊วอย่างนี้… ถ้าอย่างนั้นอาจารย์โปโปลาที่เป็นฝาแฝดของเธอจะน่ารักอย่างนี้หรือเปล่านะ
เนียร์ (พี่) : เออ ไม่หรอก.. ที่จริงแล้วอาจารย์โปโปลาเขา…
เอมิล : อะ แปบหนึ่งนะครับ เธอมาแล้วครับ อาจารย์โปโปลา มาเต้นกับพวกเราไหมครับ 

เนียร์ (พี่) : เดี๋ยวก่อนสิเอมิล!
เอมิล : หา
โปโปลา : นี่มันอะไรกัน?

เอมิล : อะ เธอดูไม่…
โปโปลา : พวกเธอกล้าดียังไงมานัวเนียกับฝาแฝดของฉัน ห่ะ พวกเธอทุกคนเลย!!
เนียร์ (น้อง)/เอมิล : หวาาา!?

เอมิล : ด่ะ เดี๋ยวก่อนสิครับ อาจารย์โปโปลา!
เนียร์ (น้อง) : พวกเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดีเลยนะครับ…!!
โปโปลา : สายเกินไปที่จะแก้ตัวแล้วย่ะ!

เนียร์ (พี่) : อาจารย์โปโปลาครับ ใจเย็นก่อนเถอะครับ
โปโปลา : ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว!
เนียร์ (น้อง) : อะ ทำไมดูเหมือนจะมีเวทมนต์พุ่งออกมาเลยล่ะ…

เอมิล : รีบหนีกันเถอะครับ!
โปโปลา : ฉันไม่มีวันให้อภัยพวกเธอเด็ดขาด!! 

โปโปลาเริ่มยิงกระสุนเวทมนต์ใส่ทุกคน

เนียร์ (น้อง) : หวาา… มีกระสุนเวทมนต์อะไรไม่รู้พุ่งมาทางนี้ด้วย!
ไคเน : น่าหงุดหงิดชะมัด ฉันขอจัดการเธอได้ไหม
เนียร์ (พี่) : ไม่นะ ไคเน เธอทำอย่างนั้นไม่ได้นะ!

เอมิล : คุณไคเน ไม่นะครับ แค่หนีกันก็พอครับ!!
โยนาห์ : อะ พี่คะ อาจารย์โปโปลาไล่ตามพวกเรามาด้วยล่ะค่ะ 
เนียร์ (น้อง): ไม่เป็นไรโยนาห์ แค่วิ่งตามพี่มาก็พอ!

เดโวลา : เฮ้ พวกเธอ อย่าทิ้งครูไว้อย่างนี้สิ เมี๊ยว~ ครูเหงาน้า เมี๊ยว~
เอมิล : หวา ไม่นะ อาจารย์เดโวลาตามพวกเรามาอีกคนแล้ว!
โปโปลา : เอาเดโวลาคืนมานะ!

เอมิล : ว่าแล้วเชียว

โปโปลายังยิงกระสุนเวทมนต์ใส่ไม่หยุด

เนียร์ (น้อง) : หยุดเถอะครับอาจารย์โปโปลา ใจเย็นก่อนสิครับ!
โปโปลา : หา!?
เอมิล : เธอนี่สุดยอดจริงๆ พลังของเธอมากกว่าคุณไคเนอีกนะครับ

ไคเน : นายว่ายังไงนะ
เอมิล : หวา ไม่มีอะไรครับ รีบหนีออกไปจากที่นี่กันเถอะ!
โปโปลา : เดี๋ยวก่อนเซ่!!!

ไคเน : ฉันคิดแล้วเชียว นี่มันน่ารำคาญสุดๆ จริงๆ ด้วย ฉันจะไปจัดการฉีกเธอให้เป็นชิ้นๆ เอง!
เนียร์ (พี่) : ไม่นะ ไคเน!!
ไคเน : อย่ามาห้ามฉัน! 

เดโวลา : โปโปลา~ คิดถึงเธอจังเลย เมี๊ยว~
โปโปลา : อืม ฉันอยู่นี่แล้วจ้ะ
ไคเน : ได้โอกาสล่ะ ฉันจะจัดการเธอเอง!
เนียร์ (พี่) : ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้นแหละ!

เนียร์ (พี่) เข้าไปหยุดไคเน

ไคเน : อย่ามาขวางทางฉันเซ่!
เอมิล : โถ่ พอสักทีเถอะครับ!

เสียงระเบิดดังขึ้น แล้วทุกอย่างก็เงียบลง

โยนาห์ : ในเมื่องานแข่งกีฬาปีนี้ก็จบลงแล้ว ถ้าอย่างนั้นต่อไปก็เป็นงานเทศกาลโรงเรียนสินะคะ!
ไคเน : ไม่มีครั้งต่อไปแล้วเฟ้ย นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว
เนียร์ (พี่) : งานเทศกาลงั้นเหรอ ฟังดูน่าสนุกจังเนอะ

เนียร์ (น้อง) : พี่ก็มาฝึกสอนที่นี่อีกสิ
ไคเน : ฉันบอกแล้วไงว่า "ไม่มี" ครั้งต่อไปแล้ว!
เนียร์ (น้อง) : งั้นนี่ก็คือจบจริงๆ เหรอ

เอมิล : ครับ คงต้องเป็นอย่างนั้น แต่ว่าถ้าเราได้ทุน… ม่ะ ไม่มีอะไรหรอกครับ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะ
ไคเน : งั้นเรามาจบกันดีกว่า
เนียร์ (พี่) : ได้เลย ถ้างั้น เนียร์ พวกเรามาจบนี่ด้วยกันเลยไหม

เนียร์ (น้อง) : โอเค!
เนียร์ทั้งสองคน : ทุกท่านครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ!
ทุกคน : ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ/คะ

Credit : nier2.com