บันทึกกาวๆ ของปลาดาวพ้นน้ำ

ทู และเซนท์กลับมายังดินแดนแห่งทรายเพื่อเตรียมเดินทางไปยังเมืองมหาวิหารซึ่งหญิงสาวได้ฝากเหล่าเด็กกำพร้าในความดูแลของเธอไว้ ทั้งสองก่อกองไฟเพื่อพักผ่อนก่อนเดินทางกันต่อ ทู : เซนท์ ขอดูมือของเจ้าหน่อยสิ เซนท์ : ทำไมหรือครับ ทู : เขาว่าถ้ากันว่าถ้าคนสองคนมีเส้นลายมือตรงกลางเหมือนกัน แสดงว่าทั้งสองมีด้ายแดงผูกกันล่ะ! เซนท์ : อ๋อ แต่ว่าไม่จำเป็นต้องดูหรอกครับ ทู : เอะ เซนท์ : เพราะไม่ว่าพวกเราจะมีด้ายแดงผูกกันหรือไม่ ยังไงซะพรหมลิขิตก็เชื่อมพวกเราไว้อยู่ดี ด้วยเหตุนี้พวกเราถึงได้มาพบกันยังไงล่ะครับ ทู : ถ้าข้าไม่ได้พบกับเซนท์ล่ะก็... ตอนนี้... ข้าก็คง... เซนท์ : เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอกครับ ทู : เอะ เซนท์ : เพราะไม่มีทางที่ท่านกับข้าจะไม่ได้พบกัน และไม่มีวันที่ข้าจะแยกจากท่านไป... เป็นอันขาด ท่านทูครับ ไม่ว่าเมื่อไรข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน ผู้เป็นนายหญิงของข้าเสมอครับ ทู : เซนท์... รักที่สุดเลย! เซนท์ : ข้าเองก็รักท่านทูเหมือนกันครับ ทู : ข้าเคยบอกแล้วไงว่าตอนที่อยู่กันแค่สองคนให้เรียกข้าว่าทูเฉยๆ เซนท์ : เข้าใจแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นตอนที่พวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน... จะใ